ناقد

" این روزها اخبار مختلف به وفور در حال انتشاراست و تشخیص راست و دروغ آن کار ساده ای نیست. بیشتر اخبار صبغه جناحی دارد و هر طرف سعی می کند با با شگردهای مختلف مانند خبرسازی، آب بستن به اخبار و یا تحلیل های واژگون و یک جانبه، به طرف مقابل ضربه بزند.
خوانندگان اگر جناحی باشند خودشان می شوندهیزم آتش و به عنوان سیاهی لشکر جنگ نرم، به پخش اخبار ناهنجار کمک می کنند، اما اگر بی طرف بوه وفقط در صدد دریافت حقایق باشند حقیقتا دچار سرگیجه می شوند!

برای مثال خبر اختلاس پتروشیمی که مصداق "هر دم از این باغ می رسد" بود، طرفداران دولت کریمه به بزرگنمایی یک متهم زن در این پرونده پرداخته و ادعا کردند در انتخابات مجلس ششم در لیست حزب مشارکت بوده است! در مقابل، برخی هم فرصت خوبی برای ناسزاگویی به احمدی نژاد و دوران سیاه او یافتند.
اما واقعیت قضیه وجود فساد سیستماتیک و فاجعه باری است که کلیت نظام را فراگرفته و ظاهرا هیچ کس نمی خواهد با دید کلان و فراجناحی به این معضل اپیدمیک بپردازد تا از این پس شاهد تکرار و بازتولید آن نباشیم.

تا زمانی که گرفتار سطحی نگری و نسویه حساب های جناحی باشیم، مشکلات کشور حل نمی شود و در برخورد با اخباری مانند پرونده مفاسد کلان تنها در حکم سرگرمی و نهایتا افسوس خوردن، روزگارمان را می گذرانیم...! "

" اگر راست باشد که باید گفت خاک بر سر سیستم اطلاعاتی و شورای نگهبان که متوجه جاسوس بودن او نشده اند!
اگر هم راست باشد که باید چوب در آستین این نماینده جنجالی و خیالپرداز کنند که این جوری دروغ نبافد و تهمت نزند! "

" انقلاب و شعار «استقلال»
یکی از شعارهای کلیدی انقلاب اسلامی «استقلال» بود. معنای اولیه و جذاب استقلال آن بود که ایران از وابستگی به خارج به ویژه سلطه غرب، رهایی یابد و به عزت و اقتدار و خودکفایی سیاسی و اقتصادی و فرهنگی دست یابد.
اما با مرور زمان معلوم شد استقلال به معنای ابتدایی و آرمانی آن امکان پذیر نیست و در عمل، چالش‌ها و تعارضاتی را ایجاد می کند.
با اشاره به نکات زیر، این موضوع بیشتر روشن می‌شود:
- اصولا استقلال به شکل مطلق نه امکان‌پذیر است و نه به مصلحت. همه کشورها حتی ابرقدرت‌ها به نحوی به سایر کشورها وابستگی دارند. به رغم رقابت و گاه تنش میان کشورها، اما مراودات دیپلماسی و مبادلات گسترده تجاری جهانی، نشانگر این وابستگی و البته منافع دوطرفه بین کشورهای جهان است.
- از آن جا که شعار استقلال از ابتدا با مفاهیم انقلابی و ایدئولوژیک در آمیخته بود، به تقابل و قطع رابطه و انزواگرایی بیشتر نزدیک بود، تا به تعامل و همکاری با کشورهای جهان.
برای مثال شعار مرگ و نابودی، پیام مثبتی به جهان مخابره نمی کند و اگر بگوییم چنین شعارهایی در فضای اولیه و توفنده انقلاب امری طبیعی است، اما تداوم آن پس از چهل سال، سوال برانگیز و هزینه‌ آور است.
- هدف از تقابل و ستیز، در ظاهر حفظ استقلال است؛ اما در عمل نتیجه‌اش وابستگی بیشتر است. یک نمونه ساده آن وابستگی شدید اقتصاد ج اا به تصمیمات آمریکا و حتی جا به جایی احزاب و روسای جمهور این کشور است.
در حالت تقابل، نه تنها اقتصاد، بلکه سیاست هم وابسته می شود، زیرا سیاست خارجه به جای آن که بر اساس منافع ملی حرکت کند، فقط راهی را می‌رود که بتواند سیاست تقابلی خود تشدید کرده و به خصم ضربه بزند!
- تقابل با غرب به منظور دستیابی به استقلال و رهایی از سلطه غرب، به ناچار همراهی و بلکه وابستگی به شرق را به دنبال دارد. به هر حال ج اا کشوری است که به رغم توانمندی و ظرفیت‌های بالا، در بسیاری از امور اقتصادی، علمی، نظامی، امنیتی و... از قدرت‌های جهانی بی نیاز نیست.
لذا نتیجه قهری خراب کردن پل‌های غرب، گام نهادن در جاده یک‌‌طرفه شرق است. این کار از قدرت مانور و چانه زنی ج اا کاسته و ناخواسته باج‌خواهی و سلطه شرق را به ارمغان می‌آورد. سلطه‌ای که با استقلال و شعار «نه شرقی، نه غربی» منافات جدی دارد.
خلاصه این که استقلال واقعی با شعارهای انقلابی و آرمانی محقق نمی شود، بلکه در سایه سیاست‌های مدبرانه و تعامل منطقی و همکاری دوطرفه با جهان (سیاست متوازن با شرق و غرب) حاصل می شود.
تقابل و ستیز، نه تنها متضمن استقلال و اقتدار و عزت نیست، بلکه به انزوا و وابستگی به اشکال دیگر می‌انجامد.... "

" کلا شما استاد تحلیل های زیرشکمی هستید...!!! "

" امارات به عنوان یک کشور ذره بینی در حاشیه خلیج فارس توانسته در کمتر از نیم قرن، از چادر نشینی به قصر نشینی و از شتر سواری به مالکیت یکی از برترین خطوط هوایی جهان برسد!
ایرانی هایی که به دبی سفر می کنند ناخواسته وضعیت ایران را با این کشور مقایسه می کنند.
حال شما هر چه هم فریاد بزنید امارات مزدور آمریکا و نوکر سعودی است، گوش شنوایی نمی یابید!
چرا؟ زمانی این شعار شما خریدار دارد که ایران در ترازی که شایسته تاریخ و تمدن و ظرفیت های شگرف آن است، به پیشرفت و توسعه برسد، آری حق ایران به مراتب بیش از دبی و ترکیه و مالزی و کره جنوبی است، اما به دلیل سوء تدبیر و فساد به این حال روز افتاده است! در واقع استقلال سیاسی بدون توسعه اقتصادی، عین وابستگی و ذلت است.
در پایان لازم است تاکید کنم دشمنی با آمریکا واسرائیل هیچ مدخلیتی در عقب ماندگی ما ندارد... از ماست که برماست! "

" "بشار الجعفری" نماینده دائم سوریه در سازمان ملل هشدار داد که اگر شورای امنیت تدابیری برای جلوگیری از تجاوز مکرر اسرائیل به خاک سوریه اتخاذ نکند، سوریه برای دفاع از خود در برابر این حملات به فرودگاه بین المللی دمشق، با حمله تلاقی جویانه به فرودگاه تل آویو پاسخ خواهد داد... "

" خسارات میلیاردی؟
شما چون عادت به تحریف حقایق دارید خیلی راحت میلیون را تبدیل به میلیارد می کنید!
جنگ گسترده؟
چه کسی از جنگ گسترده حرف زد؟ حرف بر سر جنگ های جزئی و حملات ضربتی بود که اسرائیل روزانه با پُررویی و طلبکاری در چل چلی انقلاب مشغول آن است و ما مشغول صبر و سکوت هستیم!
قبلا گفته شد حتی اگر هیچ خسارتی هم در کار نباشد بعد حیثیتی قضیه مهمتر است و شمایی که نه برای من، بلکه برای بسیجیان پرشور و انقلابی محلتان جوابی ندارید، مطابق معمول هنری جز انکار و فرافکنی و اتهام زنی ندارید.
می ترسم اگر این روند ادامه یابد بالاساس حملات اسرائیل را منکر شوید! "

" ممکن است بحث خسارت ها و میلیون ها دلاری که اسرائیل بابت تخریب تسلیحات و مهمات و انهدام زیرساخت ها به ما وارد کرده مطلب مهمی نباشد (که البته با توجه به شرایط تحریم و مشکلات اقتصادی در جای خود مهم است) اما بحث مهمتر "موضوع حیثیتی" است که شما با این همه ادعا و غیرت انقلابی به آن توجه نکرده و بدون هیچ گونه استرس مشغول نوشیدنی گرم خود شدید!
اگر اسرائیل سرگرم مصرف داخلی است، آیا افکار عمومی داخل خودمان (حداقل طیف انقلابی) برایتان مهم نیست؟
به هر حال کسی که از ابتدا شعار نابودی اسرائیل را سر داده است خیلی برایش افت دارد که شاهد بیش از 200 حمله علنی و رسمی اسرائیل باشد، اما جوابی متناسب با آن ندهد و تنها بگوید من صبور هستم و اسرائیل دچار رعشه شده است! اگر واقعا رعشه ای در کار بود، آیا نباید از همان ابتدا حملات متوقف می شد؟ "

" ژنرال «گادی آیزنکات»، رییس سابق ستاد ارتش اسراییل در مصاحبه با نیویورک‌تایمز مدعی شده است که او و نیروهایش در چند سال گذشته موفق به عقب راندن ژنرال قاسم سلیمانی و نیروهای وفادار به ایران در سوریه و لبنان شده ‌اند!
آیزنکات سخنان خود را این گونه شروع می کند: «به هزاران هدف حمله کردیم بدون آن که مسوولیت این حملات را به عهده بگیریم یا دنبال نام و اعتبارش باشیم.»
این در حالی است که مدتی پیش دولت اسرائیل رسما اعلام کرده بود ما به بیش از 200 هدف در سوریه حمله کرده ایم که عمدتا مربوط به ایران و حزب الله بوده است.

اکنون ژنرال اسرائیلی برای اولین بار رسما اعلام کرده که دولت اسراییل مشغول جنگی اعلام‌ نشده علیه ایران و نیروهای نیابتی‌ آن در سوریه و لبنان است.
البته سردار جعفری فرمانده کل سپاه پاسداران در پاسخ به تهدیدات رژیم صهیونیستی گفته است: اگر در برابر برخی اقدامات مذبوحانه شما صبر پیشه می کنیم، حکمتی بزرگ در آن نهفته است. بترسید از روزی که موشک‌های نقطه زن ما بر سرتان فرود آید....!

این در حالی است که عملیات اسرائیل علیه منافع ایران در سوریه واقعی و نظامی است، اما عملیات سردار جعفری فعلا روانی و تبلیغاتی است.
آیا با توجه به تکرار و تشدید حملات اسرائیل، ایران پاسخ کوبنده نظامی خواهد داد؟ و آیا چنین امری موجب بروز جنگی تازه در منطقه خواهد شد؟




"

" تقدس زدایی از روحانیت درست است و فی نفسه یک گام مثبت قلمداد می شود و البته عامل اصلی هم خود روحانیون و عملکردشان طی 40 سال گذشته بوده است.
با این حال من معتقدم روحانیت صرف نظر از سیاست و حکومت، به شکل سنتی و تاریخی در عوام نفوذ دارند و نهاد روحانیت (و بویژه مرجعیت) به این سادگی نه از جامعه انفکاک پذیر است و نه دچار انزوای جدی می شود.
آن طور که نواندیشان می گویند اگر به سمت سکولاریسم برویم و نهاد روحانیت از نهاد حکومت جدا شود، هم از آسیب های سیاست کاسته می شود و هم علما محبوبیت و جایگاه بیشتری می یابند... "

" درست است، فرهنگ سیاسی ما هنوز گرفتار اعوجاجات و رسوبات تاریخی است. اما وقتی حکومتی عنوان دینی و اسلامی را یدک بکشد سوء استفاده از دین و مقدسات خیلی راحتتر است.

به هر حال ما باید دست به تغییر و تحول در افکار و فرهنگ و رفتارهای خود بزنیم، همان کاری که غرب 500 سال پیش شروع کرد و از کلیسا و کشیشان افسون زدایی کرد و البته قبول دارم که تحولات فرهنگی زمانبر و هزینه دار است..... "

" نهاد مقدس؟!
وقتی نهاد مقدس باشد لا بد کسی هم که رأسش قرار دارد مقدس است!
و کسی هم که مقدس شد طبعا مصون از اشتباه و نقدناپذیر است!

قداست سازی در سیاست آفتی است که طی چهل سال گذشته چوبش را زیاد خورده ایم.... "

" حکایت برجام حکایت آن پالانی است که شاه قجر برای رهایی از سرما در بیایان، به غلامش گفت: اسمش را نیاور، اما خودش را بیاور! "

" نامه عتاب‌آمیز و قیم‌مآبانه آیت‌الله یزدی به آیت‌الله العظمی شبیری زنجانی نشان از وارونگی عرف چند صدساله در حوزه‌ها دارد. دلیلش هم کاملا روشن است: درآمیختن دین با سیاست و قدرت و یا بهتر بگویم سلطه سیاست بر دین!
در این معادله، قدرت معنوی و جایگاه علمی و فقاهتی اساتید حوزه و مراجع بزرگ تحت‌الشعاع قدرت سیاسی قرار می‌گیرد. به عبارتی اعتبار و جایگاه این بزرگان، نه با خصایل اخلاقی و مرتبه علمی، که با نزدیکی آن‌ها به دایره قدرت سنجیده می‌شود.
بر این اساس طبیعی است که برخی علما و مراجع دچار زجر و قهر شده و در مقابل، عده‌ای قدر دیده و بر صدر نشسته‌اند!
از ویژگی‌های مهم علما و مراجع شیعه در طول تاریخ استقلال آنان از قدرت و حکام بوده و اصطلاح آخوند درباری یا حکومتی، همواره مذموم بوده است.
آیت‌الله یزدی اگر این نامه را حداقل با ادبیات محترمانه می‌نگاشت، این چنین آشکار و عریان از تبعات اسفبار سیطره سیاست بر دین پرده برنمی‌داشت...! "

" در جریان بحث‌هایی که درباره برگزاری همایش تصوف مطرح شد، همان آغاز، اشاره کردم که برگزاری این قبیل همایش‌ها، به‌نوعی بازگشت به تجربه‌های تاریخی صفوی در تقویت منازعات مذهبی در جامعه به نفع یک گرایش است که گروه مرجع فکری در جامعه، در آن زمان، آن را درست می‌داند. این مهم است که بدانیم جامعه‌ی ایرانی، جامعه‌ای که فرهنگ آن ترکیبی از دین و عقل ایرانی است، در دوره صفوی روی ریل تازه‌ای افتاد. این ریل، کشور را از عقل‌گرایی یونانی و نگاه ترکیبی مذکور به سمت دین‌گرایی با گرایش مذهبی تشیع، و به تدریج، نوعی افراط و تعصب و تمرکز در این زمینه پیش برد. ما در دهه‌های آخر صفوی، جامعه‌ای با برداشت خاص دینی و مذهبی داریم که حساسیت‌های آن بر اساس نگره‌های خاصی است که عالِمان دینی به‌عنوان مهم‌ترین مراجع فکری شناخته می‌شوند. برای آنها، که مرجعیت اصلی فکری در جامعه را دارند نوعی دین‌گرایی اهمیت دارد که همه‌چیز بر محور آن است. بارها اشاره کرده‌ام که این دوره، تلاش می‌شد تا طب و نجوم و فنون دیگر، دینی یعنی متکی به روایات شود. بحار مجلسی نتیجه و محصول این نگرش بود. این باور گروه مرجع بود. طبعاً باید با هرآنچه در این بینش، مقابل دین قرار می‌گرفت، ایستاد. همه‌ی آنچه این عنوان را می‌یافت، به‌عنوان انحراف شناخته می‌شد و تبعیت از آنها، حکم رفتن به راهی جز صراط مستقیم داشت.
در آنجا و در آن دوره، پیروی از علم به صورت شفاف و مستقل اهمیت نداشت، از نظر عملی و رفتاری هم همین طور. آنچه اهمیت داشت، تفکری بود که این عالمان، به‌عنوان دین و مذهب درست می‌شناختند. در رفتارها هم همین طور. مهم‌ترین و حساس‌ترین مسائل، همین امور مذهبی بود. شعائر دینی نقش مهمی داشت. زیارت و عتبات و حج نهایت اهمیت را داشت. بحث سوگواری و اموری که در امتداد آن بود نهایت اهمیت را داشت و تمام حواس‌ها روی آن متمرکز بود. به وقف نگاه کنید و موارد آن را بنگرید. حتی اگر پای وقف کتاب در میان است، عمدتاً کتاب‌های مذهبی است. در کنار اینها، تکاپوی درسی مستقل، در ریاضیات و نجوم و داروشناسی و غیره، سست بود. این بینش به صورت جدی وجود داشت. در نتیجه در دوره‌ی صفوی، هیچ توجهی به غرب که دست‌کم دویست سال بود تغییر را آغاز کرده بود نمی‌شد. کسی زبان فرنگی نمی‌دانست. هیچکس به غرب نمی‌رفت و این در حالی بود که محصولات زیادی از غرب وارد ایران می‌شد. ما به خاطر همین نگرش تا اواسط دوره قاجاری همین وضع را داشتیم. این‌که امروز ما صفویه را تکرار می‌کنیم، معنایش همین است. اساس تفکر و تصمیم‌گیری و رفتار و امور دیگر در سمت و سوی دینی و مذهبی به سبکی است که رسمیت دارد. من در مقامی نیستم که قضاوت کنم این تفکر و رویکرد دینی-مذهبی در این حد درست است یا خیر، اما این را می‌توانم بگویم که بی‌توجهی ما به علم، ریشه در نوعی نگرش دارد که شاید در اینجا بتوان ریشه‌ی آن را یافت. بیش از هر چیز این نگرش اهمیت دارد. تفسیر پدیده‌های جاری، تفسیر عالم و آدم، جهانشناسی، تغییر و دگرگونی، شاخص‌های زندگی خوب، نقش علم در زندگی بهتر و ثروت بیشتر، و بسیاری از اموری از این دست، محصول نوع نگرش ماست که به نظر می‌رسد نگرشی دنیایی و در این زمینه برانگیزاننده نیست. آدمی که تعلق به این دنیا ندارد، نمی‌تواند برای دنیای خود کاری انجام بدهد. مسلماً می‌توان توافقی میان دنیا و آخرت ایجاد کرد، اما خیلی مهم است که این نگرش بتواند روی تحرک دنیوی تأثیر بگذارد. ما دائماً باید مراقب باشیم یک طرف غش نکنیم.
* رسول جعفریان
"

" سخنرانی روحانی را در مجمع عمومی سازمان ملل شنیدیم. غالب واکنش ها مثبت بود و این سخنرانی را متین، منطقی، مقتدرانه و عزتمندانه ارزیابی کردند. و نیز گفته شد در برابر ترامپ که با ادعاها و اراجیف خود حاضران را به خنده آورد، برتری دیپلماتیک با روحانی بود.

اما سوال مهم این است که وقتی بلافاصله بعد از سخنان خوب روحانی و سخنان بد ترامپ، دلار به مرز 20 هزار تومان می رسد عزت و اقتدار را در کجا باید جست وجو کرد؟ در حرف و شعار؟ یا در میدان و عمل؟ "

" سرانجام پس از 21 سال کنوانسیون حقوقی دریای خزر توسط عالی‌ترین مقامات کشورهای ساحلی این دریا امضا شد و در ناباوری تمام، تمامی کشورهای ساحلی به جز جمهوری اسلامی ایران به خواسته‌های خود رسیدند.
روس‌ها توانستند مهمترین خواسته خود را در بند پایانی این عهدنامه وارد کرده و موضوع عدم حضور نظامی کشورهای غیر ساحلی را به تصویب مجمع برسانند.
در همین حال قزاق‌ها نیز توانستند سهم درصدی خود را به گفته منابع آگاه تثبیت کنند.
از همین رو ترکمنستان و جمهوری آذربایجان نیز عملا توانستند مساله سواپ انرژی خود را به بقیه کشورها تحمیل کرده و ۳ عضو دیگر را در عمل انجام شده قرار دهند.
ولی در این بین جمهوری اسلامی ایران که از لحاظ حقوقی دست بالا را داشت و می‌توانست با استناد به قرارداد قدیمی نوشته شده میان حکومت شاهنشاهی و اتحاد جماهیر شوروی (قراردادهای 1921 و 1940) همان نحوه امتیازگیری را مبنا قرار داده و حداکثر مساحت دریایی را کسب کند، با عقب‌نشینی عجیبی به گفته منابع به‌صورت تلویحی سهم ۱۲‎٪ خود را پذیرفته است. خواسته دیگر ایران نیز که جلوگیری از سواپ میان ترکمنستان و اذربایجان بوده است نیز عملا از میان رفت.
به‌صورت خلاصه جمهوری اسلامی ایران در حالی که بالاترین دست را از لحاظ حقوقی داشت با کمترین امتیاز ممکن در این اجلاس شرکت کرده و کنوانسیونی را امضا کرد که گریبان نسل‌های آینده را خواهد گرفت و‌ عملا منافعی برای ما در این پهنه شمالی نخواهد گذاشت...
آیا جمهوری اسلامی ترکمانچای و گلستان جدیدی را تجربه کرده است؟ "

" بعد از انتشار نامه تمجیدآمیز سردار قاسم سلیمانی به حسن روحانی، حمید رسائی نماینده سابق مجلس از جبهه پایداری در توییتی با هشتگ «قاسم سلیمانی» نوشت: «به تاریخ که نگاه می‌کنم امثال اشعث کندی و ابوموسی اشعری یک عمر به امام علی خون دل دادند. یکی، دو بار هم در حرف و نه در عمل، مواضع درست داشتند اما مالک‌ اشتر برای دست‌بوسی از آنها دستپاچه نشد.» واکنش های منفی به این توئیت به ویژه از طرف اصولگرایان آن قدر زیاد بود که رسائی در توییت دیگری به‌ نوعی مجبور به اصلاح نوشته قبلی شد. او در توییت دوم ضمن بازنشر توییت قبلی مدعی شده که انتقاد او به ادبیات نامه بوده است نه اصل نامه! رسایی نوشته است: این توییت نه در انتقاد از اصل نامه‌نگاری حاج قاسم سلیمانی و حمایت از مواضع آقای روحانی بلکه انتقاد از ادبیات وی و به‌ کار‌ بردن واژه دست‌بوسی برای کسی است که با یک دستش برجام را به مردم و انقلاب تحمیل کرد و با دست دیگرش در حال تحمیل ‌FATF است. به عبارتی رسائی عقب نشینی نکرده است، بلکه به زبانی دیگر همان حرف اولش را تکرار کرده است. "

" چندی است اصولگرایانی که از ابتدای دولت قبلی و فعلی روحانی، او را آماج حملات تند خود قرار می دادند، دچار چرخش شده و به حمایت از او پرداخته اند!
این در حالی است که مخالفت ها تا حدی پیش رفته بود که زمزمه کودتا و روی کار آمدن رییس جمهور نظامی هم به گوش می رسید.
سردار رحیم صفوی گفته بود: به نظر می ‌رسد اگر دولت نباشد، کشور بهتر اداره می‌شود. اما اکنون اعلام کرده که رسانه ها حرف هایش را تحریف کرده اند!
مراجع رسمی هم قبلا منتقد دولت بودند تغییر موضع داده اند. آیت‌الله نوری همدانی، حسن روحانی را "فرزند حوزه و برخاسته از متن انقلاب" خوانده و آیت‌الله مکارم شیرازی گفته "امروز زمان تسویه‌ حساب‌های شخصی و حل اختلافات انتخاباتی نیست."
کیهان که معمولا هیچ فرصتی را برای حمله به روحانی از دست نمی‌دهد، حالا دولت روحانی را از خود دانسته و در پاسخ به حسین موسویان (پیشنهاددهنده دولت نظامی) گفته است محافظه‌کاران این دولت را نقد می‌کنند چون دولت را دولت خود (جمهوری اسلامی) می‌دانند.
خبرگزاری فارس هم تیتر یک خود را به مطلبی با عنوان "استقبال چهره‌های انقلابی از مواضع اخیر رئیس‌ جمهور: همه با هم کنار دولت هستیم" اختصاص داد.
خبرگزاری نسیم هم در مطلب نخست خود گزارش مشابهی با تیتر "استقبال منتقدین از سخنان رئیس جمهور" منتشر کرده است.
قالیباف، که در جریان انتخابات ریاست جمهوری، دولت حسن روحانی را "دولت چهاردرصدی" می‌دانست و می‌گفت نسبت به آمریکا دچار خوش ‌خیالی است، حال از موضع حسن روحانی درباره آمریکا و اقتصاد ابراز خوشحالی کرده است.
سرتیپ عبداللهی، فرمانده قرارگاه خاتم الانبیا هم کمک به دولت را "فریضه شرعی و ملی" همه نهادهای حکومتی دانست.
..................................................................................................................................
واقعا چه خبر است؟
در این جا چند احتمال وجود دارد:
- اصولگرایان فهمیده اند که اوضاع خطرناک است و ترامپ اهل شوخی نیست. لذا شاید به این حرف محمدجواد ظریف پی برده اند که گفته: "همه در یک کشتی نشسته‌ایم "
- سر کار ماندن دولت حسن روحانی، حداقل نفعی که برای اصولگرایان دارد این است که کاسه کوزه های مشکلات بر سر او شکسته شده و در روزگار وانفسای فعلی مسئولیت دیگر بخش‌های نظام را در مشکلات جاری کمرنگ می کند.
- با توجه به وخامت اوضاع، دعوت به وحدت و حمایت از دولت (ویا حداقل سنگ نزدن به آن) از سوی رهبر انقلاب این بار جدیتر از گذشته و احتمالا به شکل دستوری به اصولگرایان ابلاغ شده است. "

" در این که شرایط کشور به ویژه در بعد اقتصادی وخیم است شکی نیست. گذشت آن زمانی که دوستان افراطی همه چیز را توجیه می کردند و می گفتند مملکت گل و بلبل است. اما اکنون خودشان هم گرفتار مشکلات شده و گاه بیشتر از ما لب به گلایه و اعتراض می گشایند.

اما چه باید کرد؟
مقدمتا لازم به توضیح است که برخی از نقش دشمن می گویند و مثلا اظهار می دارند ترامپ دلار را به 9 هزار تومان رسانده است! اما باید بدانیم ترامپ پاس گل را به زمین ما شوت کرده است، اما متاسفانه برخی خودی ها به جای آن که توپ را به زمین حریف برگردانند، گل به خودی می زنند!
به عبارتی آمریکا فشار وارد می کند، اما به دلیل سوء مدیریت و چه بسا زیاده خواهی و فساد برخی مافیاها در داخل، از این فرصت در جهت منافع خود بهره برده و نه تنها اقدامی در جهت بهبود شرایط نمی کنند، بلکه از آب گل آلود ماهی می گیرند!
وقتی شرایط دشوار می شود و دولت هم نمی خواهد یا نمی تواند کاری کند، بنظر می رسد مردم نباید دست روی دست بگذارند. ملاحظات و راهکارهای زیر می تواند در شرایط فعلی که خصوصا با معضلات اقتصادی مواجه هستیم، اندکی به ما کمک کند:
- در شرایط دشوار اقتصادی و سیاسی، زمینه های اعتراض و چه بسا شورش فراهم می شود، اما باید دانست اگر اعتراض (مانند اعتراضات صنفی که این روزها گسترش یافته) قانونی و حق مردم است، اما شورش و آشوب امری غیرقانونی و دارای تبعات و هزینه هایی بدتر از شرایط فعلی خواهد بود. (و البته اگر مسئولان فکری نکنند، توصیه به عدم شورش برای شکم های گرسنه کارساز نیست و احتمال دارد همچون سیل همه را غافلگیر کند)
- در شرایط دشوار اقتصادی چاره ای نیست جز تحمل و قناعت حداقلی و کاهش مصرف خصوصا در موارد تشریفاتی و تجملاتی. ممکن است بگویید ثروتمندان و حتی خیلی از مسئولین زندگی تجملاتی دارند، اما باید بدانیم اگر الگوی ما رفتارهای نابهنجار مسئولین باشد، هیچ وقت وضع کشور درست نمی شود.
- متاسفانه وضعیت طوری شده که خودمان به همدیگر رحم نمی کنیم. نباید گرفتار این آموزه غلط شویم که وقتی فساد سیستماتیک وجود دارد و دولت حق ما را می خورد، پس ما هم حق مرم را بخوریم! اگر در شرایط سخت هوای یکدیگر را نداشته باشیم و رعایت انصاف و مدارا را نکنیم، باید بدانیم به عنوان مسافران یک کشتی همه غرق خواهیم شد!
- در عین حال حال مطالبات قانونی از دولت و سایر قوا در سطح عمومی و رسانه ای باید تداوم یابد و طوری نباشد که مسئولین فکر کنند مردم از اوضاع راضی هستند. طبعا گزارش های فراوانی از وخامت اوضاع به دست دولتمردان می رسد، اما معمولا کاخ نشیان از حال کوخ نشینان خبر ندارند، لذا بیان مشکلات و تداوم مطالبات به شکل گسترده و البته قانونی، امری ضروری است... "