" از ما بر ما هست، و اگر تحریم های آمریکا و کارشکنی های آمریکا نبود، وضع اقتصادی همۀ ما ده‌برابر نسبت به وضع کنونی بهتر بود. این ضعف در مدیریت داخلی مزید بر علت دشمنی‌های دشمنان است و یکی ناقض دیگری نیست. هر دو وجود دارد. حالا اگر کسی بخواهد یکی از این دو را پاک کند، قضاوت قطعا ناقصی کرده است.


رشک بردن شما به «امارات» ... «سعودی» که مثل رشک بردن به امکانات و منزل و خودروی لوکس یک فاحشه است که از فروش تن خود به دست آورده است. بر خلاف آموزش‌های غیرفرهنگی و غیرانسانی شما، همه چیز این منزل و خودرو و امکانات گران و لوکس نیست... و خوب قبلا در این موارد زیاد گفته شده است... انسان‌ها ارزش‌هائی غیر از پول و امکانات مادی می‌شناسند که گوئی شما اصولا آن را روی رادار خود نداشته باشید. البته این امکانات مصرفی و مادی به سعودی و کویت داده می‌شود، اما به کشورهای بزرگتر مثل ایران شاهنشاهی و مصر و سعودی هرگز اعطا نخواهد شد، چون خطر قدرت گرفتن کشورهای پرجمعیت برای نیروی سلطه جو، به اندازۀ کشورهای کوچکتر نیست... درست کردن کانون‌های تجاری مثل هنک‌کنگ یا دبی برای جولان سرمایه‌گذاری‌های خارجی اگر چه ممکن است برای مردم آن کشور پول سرشار بیاورد اما هرگز برای آن‌ها کشور، فرهنگ و تمدن نخواهد آورد و صرفا به اندازۀ امرار معاش روزمرۀ آن خانم فاحشه است ... اگر پیشنهاد شما این است، قطعا ما از زندگی چیزهای دیگری نیز غیر از شکم و زیرشکم می‌فهمیم که آن آزادی و استقلال و عزت و شرافت ماست.... که اگر «امارات» چنین چیزی داشت، هرگز اینقدر مورد لطف خریداران واقع نمی‌شد.


این فیلم را هم ببینید ...

https://www.farsnews.com/media/13971127000666/ "

" دلیل نزدیکی اعراب و اسرائیل منافع مشترک نیست و در راستای اولویت حفظ منافع و امنیت اسرائیل به قیمت عقب‌نگاه داشتن ملت‌های آنان است... نشانۀ عیان آن هم این است که دیکتاتورترین‌های این منطقه، رفیق‌ترین‌های با اسرائیلند. اگر منافع مشترکی میان کشورها و اسرائیل وجود داشت، اصولا انقلاب اسلامی صورت نمی‌گرفت، و رفتار انقلاب این نبود. چون اسرائیل موجودیتی متوحش و اشغالگر و سلطه‌طلب است و سلطۀ آن صرفا موضوع تسلط بر خاک نیست بلکه در طول عمر خود و پیش از آن سلطه و نفوذ گسترده‌ای برای تعیین سرنوشت ملت‌ها ایجاد کرده است که عموما با منافع ملت‌های ضعیف‌تر در تعارض است و مانع رشد و پیشرفت و قدرت گرفتن آن‌ها شده است. خوب البته این موضوع در یک جمله نسبتا سنگین است و نیاز به مطالعۀ بیشتری در تاریخ و حال و نفوذ این رژیم در ایران، خاورمیانه و اروپا و آمریکا دارد .... اما پایۀ رفتار جمهوری اسلامی و انقلابیون، حاصل از این نتیجه گیری است موجودیت اسرائیل، موجودیتی استعماری است و باید با آن مبارزه کرد. در این راستا، آن چه که ایران به دست می‌آورد استقلال و تصمیم و تعیین سرنوشت خود به دست ملتش است.

اگر توانستید مانع از این قضاوت بشید که حضور و نفوذ اسرائیل و آمریکا در منطقه، حاصل حمایت از یک جریان سلطۀ استعماری و سودجوئی است، خوب می‌توان انقلابیون ایران را هم از این «مبارزه» منع کرد...

البته الآن بخش غرب‌گرائی که حکومت ایران را در دست دارند، نوعا خواستار حرکت به سمت همان روش کشورهای خلیج و رقابت با آن‌ها در جلب رضایت اسرائیل و غرب هستند. فارغ از این که معنای دست دادن استقلال و آزادی ملی، چیزی جز عقب ماندگی ما نبوده و نیست. "

" سطح آگاهی سیاسی جامعۀ ما آنقدر پائین نگاه داشته شده است که مثلا کمک ایران به سایر کشورها صرفا با تصوری همچون (یه عالمه) ... (خیلی) ... تعریف می‌شود و کسی ایده ای از مقدار آن ندارد. مردم به خود زحمت نمی‌دهند که بدانند این (خیلی) چقدر است...

(خیلی) ممکن است 7000 میلیارد دلار باشد که آمریکا به اعتراف خود در عراق صرف کرده است و ممکن است در طول شش سال، 16 میلیارد دلار باشد که "ترامپ" ادعا می کند ایران در سوریه صرف کرده است.

https://www.aparat.com/v/7P1Z2
این ویدیو را ببینید، و نظرتان را بگوئید تا بتوان تصور بهتری از (خیلی) داشت. آیا قبل از بنا گذاشتن یک استدلال نباید ببینید که این مقدار واقعا چقدر است؟

البته هزینه‌ای که ایران می‌دهد محدود به کمک‌های ناچیز مالی در مقابل سرمایه‌گذاری‌های بی‌انتها و کلان دشمنان ایرانیان و مسلمانان نیست، اما در خصوص خرج پول، چیزی که آمریکا می‌گوید و طبعا در آن اغراق و زیادنمائی می‌کند، در همین حد هم نیست. دشمن ما برای سیاه‌نمائی این مقدار را می‌گوید! و این با وزن و سایۀ سنگینی که تبلیغات مردم را هراسانده چیزی کاملا متفاوت از صحنۀ حقیقت روزی زمین است.


درآمد دولت ایران مشخص است، کلّ بودجۀ نظامی ایران تا سال جاری 5 درصد بود و سال آینده ظاهرا به زیر 3 درصد رسیده است. آن دسته از مردمی که حساب و کتاب ندانند، طبعا بازیچۀ هیاهو و تبلیغاتی می‌شوند که هیچ ملتی در طول تاریخ مشابه آن را تجربه نکرده است. حقیقت این است که انتقال پول بابت این نفوذ بسیار گران در منطقه که حافظ امنیت و منافع ماست بسیار ناچیز و شبیه به معجزه است. "

" عبدالباری عطوان تشریح کرد اینکه ایران به کشوری رویاروی رژیم اشغالگر تبدیل شده یعنی چه؟ نویسنده سرشناس جهان عرب نوشت، چیزی که برخی از اعراب متوجه آن نشده اند این است که ایران به کشوری رو در روی رژیم اشغالگر اسرائیل مبدل شده است و آن را رهبر کل منطقه عربی خواهد کرد.




عبدالباری عطوان تشریح کرد اینکه ایران به کشوری رویاروی رژیم اشغالگر تبدیل شده یعنی چه؟ نویسنده سرشناس جهان عرب نوشت، چیزی که برخی از اعراب متوجه آن نشده اند این است که ایران به کشوری رو در روی رژیم اشغالگر اسرائیل مبدل شده است و آن را رهبر کل منطقه عربی خواهد کرد.
https://media.farsnews.com/Uploaded/...est_PhotoN.jpg

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، «عبد الباری عطوان» تحلیلگر فلسطینی در بخش سخن سردبیر روزنامه فرامنطقه‌ای «رای الیوم» در یادداشتی با عنوان «تبدیل ایران به کشوری رودرروی رژیم اشغالگر اسرائیل به چه معناست؟...» تجاوز روزهای اخیر رژیم صهیونیستی علیه سوریه را با دستاوردهای مهمی برای جبهه مقاومت همراه دانست.
در مقدمه این یادداشت آمده است: پنج دستاوردی را که از اهمیت زیادی برخوردار است، می توان از طریق نظارت دقیق و عمیق بر حملات موشکی تهاجمی اسرائیل که در چند روز گذشته عمق سوریه را هدف قرار داد، مورد بررسی قرار داد که در چند نکته خلاصه می‌شود.
به نوشته رای الیوم، اول اینکه ایران به سرعت در حال تبدیل شدن به یک کشور «رو در روی» رژیم اشغالگر اسرائیل است و تبدیل به یک قدرت نظامی شده که سران رژیم صهیونیستی سیاستمداران آن یا نظامیانشان، هزار حساب روی آن می‌کنند آن هم برای اولین بار از زمان آغاز مناقشه اعراب و اسرائیل در یکصد سال پیش چون ایران یک نیروی نظامی قدرتمند است و دارای شبکه‌ای از بازوهای غیر رسمی نظامی است که قادرند جنگ‌های چریکی به راه اندازند.
دوم اینکه، موضع روسیه در سال 2019 ممکن است غیر از سال 2018 باشد آن هم با توجه به انتقادهای بسیاری که به مسکو به دلیل سکوت در برابر تجاوزهای مکرر به خاک سوریه وارد است. موضوعی که می‌تواند بر جایگاه روسیه به عنوان یک متحد قابل اعتماد در منطقه سایه اندازد و انتظار می‌رود که در آینده تغییر عمده‌ای در موضع روسیه رخ دهد.
سوم اینکه تصادفی نبود که رهبری روسیه گزارش تحقیقاتی را در اختیار روزنامه کامرسانت قرار داد که روز سه‌شنبه منتشر شد و تاکید می‌کند که ارتش سوریه و سامانه‌های دفاع هوایی آن از ماه مارس آینده آماده استفاده از موشک‌های پیشرفته روسی S-300 خواهند بود تا به تمام سوالات در مورد عدم استفاده از این موشک‌ها در پاسخ به هواپیماهای اسرائیلی به طور غیرمستقیم پاسخ داده شود.
چهارمین مساله ساقط شدن توافقنامه‌هایی است که تأیید می‌کرد که نیروهای ایران در سایه تفاهم بین روسیه و اسرائیل حدود 80 کیلومتر دور از مرز جنوبی سوریه با فلسطین اشغالی و به ویژه بلندی‌های جولان هستند و مطبوعات اسرائیل به نقل از مقامات نظامی اسرائیل اشاره کردند که نیروهای ایران در پایگاه‌های خود در چند کیلومتر از مرز مستقر هستند.
به نوشته رای الیوم، پنجمین مساله اینکه چشم انداز واکنش سوریه و ایران به حملات اسرائیل، بزرگ است و شلیک یک موشک با برد متوسط مجهز به کلاهک پر شده از نیم تن بمب به بلندی‌های جولان در پاسخ به حمله اخیر اسرائیل، تایید می‌کند که شک و تردیدها برای انتقام گیری برطرف شده است... این یعنی یک تصمیم استراتژیک برای شروع مرحله بعدی گرفته شده است.
نویسنده تصریح کرد: مقامات اسرائیلی پس از این حملات موشکی بسیار مبالغه آمیز از دستیابی به پیروزی‌هایشان گفتند و ادعا کردند که انبارهای سلاح و پایگاه‌های سپاه... در سوریه را هدف گرفتند، دستاوردهایی که از سوی کارشناسان نظامی اسرائیل هم بسیار مشکوک است نه به دلیل اینکه مبالغه آمیز درباره آن حرف زده شده است چون به منظور سرپوش گذاشتن بر یک تصمیم استراتژیک بسیار مهم صورت گرفت و آن هم گشوده شدن تدریجی جبهه جولان و ایجاد یک جبهه جنوبی در رویارویی با رژیم اشغالگر است.
به نوشته رای الیوم، سال جدید ما شاهد جهشی منحصر به فرد و شگفت‌انگیز در سیستم‌های دفاع هوایی سوریه خواهیم بود. آن هم با ورود موشک‌های "S-300" به میدان، وقتی موشک‌های روسی کمتر توسعه یافته، مانند بانسر (Bancir) و بوک، پاسخ موثری به بسیاری از راکت‌های شلیک شده توسط هواپیماهای اسرائیلی از حریم هوایی لبنان یا از سمت الجلیل و دریای طبریا می‌دهند و اسرائیل جرات نقض حریم هوایی سوریه از بیم سرنگونی هواپیماهایش را ندارد پس از ورود اس-300 وضعیت چگونه خواهد بود؟ انتظار می‌رود حتی در حریم هوایی لبنان هم با این موشک‌ها مقابله شود و روس‌ها که از سرکشی‌های تحریک‌آمیز صهیونیست‌ها صبرشان به سر آمده بارها به این موضوع اشاره کرده‌اند.
رای الیوم نوشت: درست است که رهبری سوریه به دنبال جنگ نیست، زیرا اولویت‌های آن تمرکز بر بازپس‌گیری شهرهای خارج از کنترل آن مانند ادلب و میدان‌های نفت و گاز در شرق فرات است، اما وضعیت ایران ممکن است متفاوت باشد. سپاه پاسداران ایران قادر است حملات راکتی تلافی جویانه‌ای را علیه اسرائیل انجام دهد نه تنها از جنوب سوریه، همچنین از خاک عراق، و همین موضوع دلیل تهدیدات اخیر اسرائیل علیه عراق را توضیح می‌دهد.
نویسنده تاکید کرد: هنگامی که بنیامین نتانیاهو به عنوان وزیر دفاع رژیم صهیونیست سه بار اذعان می‌کند که هواپیماها و موشک های او با شکستن تابوی بیش از ده ساله تجاوز به سوریه، به این کشور حمله کرده اند تاصدای مخالفان خود را خاموش کند و تاکید می‌کند که اسرائیل دارای توانمندی دفاع و تهاجمی بسیار قوی و پیشرفته‌تر در جهان است و مشت محکم اسرائیل نثار همه کسانی که آرزوی بدبختی برای آن دارند خواهد شد، این سخن نتانیاهو نشان می‌دهد که نگران و مضطرب است و می‌خواهد شهرک‌نشینانی را که از سه جهت جبهه شمال، جنوب و شرق در محاصره موشک هاست آرام کند.
رای الیوم آورده است: چیزی که برخی از اعراب متوجه آن نشده‌اند این است که ایران به کشوری رو در روی رژیم اشغالگر اسرائیل مبدل شده است و از این طریق شکاف راهبردی ناشی از عدم حضور آنها را از بین می‌برد و آن را رهبر کل منطقه عرب خواهد کرد و تمام ادبیاتی که در سال‌های گذشته علیه ایرانی‌ها مورد استفاده قرار گرفته و مملو از اهانت و نفرین است نظیر مجوسی خواندن آنهاست از بین می‌برد .
در پایان این یادداشت آمده است: نفوذ ایران در یمن، عراق، سوریه، فلسطین و لبنان گسترش می‌یابد و به زودی به سودان نیز باز می‌گردد، اعرابی که به عادی سازی با رژیم اشغالگر صهیونیستی روی آوردند این ضرب المثل درباره آنها صدق می‌کند که «موی را در چشم دیگران می‌بینید و تیر را در چشم خود نمی‌بینید».
انتهای پیام/ص "

" شما واقعا مایۀ افتخار وطن و دین هستید که در این دنیای ذلیل و خوار کنندۀ آدم‌ها مخصوصا از نوع خاورمیانه‌ای، هنوز هم اهل شرافت و کرامت و شأن انسانی هستید... ولی رفتارهای شما «عجیب» است... پیشنهاد من به شما این است که روی منابع استرس و جهت دهی افکار سیاسی خود یک بررسی مداومی داشته باشید که چطور شما را به این رفتار «عجیب» وا می دارند و درست در مسیری خط و صف می‌کنند که دشمنان این ملت به آن نیاز دارند. یعنی گویا هر صبح یکی از جریان شما وظیفه دارد جریانی را به صف کند تا آن چه که سلاطین غربی از خبر، استرس و تمرکز به آن نیاز دارد را در جامعه ایران پمپاژ کند و شما هم فکر می کنید که این صرفا تنها کاری است که امروز باید انجام داد!




فایدۀ رهبر داشتن این کشور همینجاست. خود اعضای تیم هسته ای با این که شرایط رهبر انقلاب را رعایت نکردند، اذعان می‌کنند اگر جلوی آنها گرفته نمی‌شد داشتند امتیازات بیشتری می‌دادند. و الا خیلی از این مسائل و سبک تر از این مسائل، در خیلی از کشورها باعث جنگ‌های شدید داخلی شده است. "

" بالاخره معلوم نشد که شما عزت و کرامت و حیثیت را به رسمیت میشمارید یا نه، دنیا و قواعد سیاست عوض شده. این را قابل حساب کنید تا حداقل تکلیف ما معلوم باشد.



صبر ، عقب نشینی تاکتیکی... نرمش قهرمانانه دلایل خودش را دارد و هدفش پیروزی پس از عقب‌گرد است. اما این که همینطور درب خانه را برای بیگانه باز می کنید، هسته‌ای و فضائی را ببرد، موشک را ببرد ... فرهنگ را ببرد ... سیاست و اقتصاد را ببرد ... دیگر اسم آن صبر، عقب‌نشینی تاکتیکی، نرمش قهرمانانه نیست ... اسمش عقب نشینی دائمی و تسلیم هست.



فارغ از شغل معمول کلیشه‌بندی شما و اتهامات تکراری و پوسیده، آقای هاشمی رفسنجانی روایت می‌کرد در تمام طول هشت سال تنها زمانی که دشمن بعثی در خاک ماه نبود همان سال هشتم و قطعنامۀ 598 بود و الا اگر تا هشت سال صلحی را می پذیرفتیم هم (خاک) از دست می‌دادیم و هم (خطر صدام) هنوز باقی می‌ماند! آن وقت خدا می‌دانست که فرزندان لحظات و بندگان بادها، در مورد این (خطا) چه‌ها در مورد حیثیت و کرامت ما که نمی‌گفتند. اتفاقا این یکی از جاهائی است که آقای هاشمی رفسنجانی بسیار متین و درست تصمیم گرفته است. "

" خیلی عجیب است! حیثیت و کرامت گاهی که صبر لازم است برای شما ضروری و حیاتی می شود. و آن همان وقتی است که اسرائیل مشغول بهانه جستن برای جنگ و (ریشه دوانی های ظریف ماست) و بهانه اش را پیدا نمی کند...



ولی ناگهان مثل برجام و موشکی و حقوق بشر و غیره کشور را داخل سینی می گذارید و تقدیم خارجی می کنید ..... و وقتی به شما از عزت و کرامت گفته می شود، می گوئید دنیا عوض شده و این حرفها خریدار ندارد ...



ما را به بازی گرفته اید یا خودتان را؟ "

" من هدفم این بود که ترغیب کنم درست و دقیق و حساب شده اعتراض کنید. اعتراض و مطالبه اتفاقا مقدس ترین کاری است که شما می تونید انجامش بدید. ولی منظور این که مواظب باشیم این اعتراضات اونقدر ول انگار باشه که از قواعد دنیای سیاست پرت باشه و در نهایت به معنای سقوط و خودکشی ملت خودمون بشه.



مردمی که مثل شما ناگهان به "تمام قضیۀ مطلوب بیگانه- مثل رفراندم" بند و سوزن نمی شن، و به جزء جزء قضایا می پردازن، الآن با وجود شبکه های اجتماعی عملا در حکم بازرسی مؤثر عمل کردن ... و از نظریۀ کلی نگر شما برای جامعه مفیدتر بودن. طبعا همونطور که یکی از رازهای موفقیت اطلاعات این کشور، گزارش های مردمی هست، اگر شما به جای این روضۀ بی نتیجه مشغول ترغیب مردم به گزارش در مورد تخلفات اقتصادی بودید، خوب موفقیتهای اصلاحی بیشتری کسب می شد.


دیگه این مقایسه به مطالعۀ شما در خصوص جنایت های شاه و ساواک و مقایسۀ اون با امروز بر می گرده ... ادعا و شعاری که با کینه و هیجان می دید صرفا برای خودتون راضی کننده ست. که حالا حوصله ش تو این بحث نیست. اما همچنان منطق باقی هست اگر ارزشش مبارزه داره رو باید مبارزه کنید. واقعا رفتار شما حیرت آوره و خودش حاصل استقرار جمهوری اسلامی به نظر میاد که شما که تو این سیستم بزرگ شدید اینقدر سرخوش هستید که بگید چرا خودش نمیاد از ته دلم در بیاره واقعا باید به جمهوری اسلامی تبریک گفت که همچین مردم سرخوشی تربیت کرده.






یعنی چی که (اگر مطمئنه عامل انگلیسه) تائیدش کنه؟


اون رو اصلا قانون اونجا نشونده که نگذاره چنین اتفاقی بیافته.


مگر کسی گفته حق داره خلاف قانون عمل کنه؟



شما خوب اطلاعات اون رو ندارید و بهش می گید فسیل! و این براتون قانع کننده ست.




هر گزاره ای که توسط مردم پذیرفته شده باشه یا نه، قابل "اعتبار سنجی" هست. من مردم رو اینطور «خداوندگار» عقل نمی‌دونم و این روش رو کاملا پوپولیستی و فریبکارانه می دونم که بگیم «مردم هر چی باشن و هر چی گفتن درسته»... بدون این که سوالی داشته باشیم «چرا» و «چگونه» ... هر گروهی از مردم حتی اگر تمام اونها باشن، باید دلایل خودشون رو داشته باشن تا من هم خودم رو جزو اونها حساب کنم و الا این حرفهای عومگرایانه برای ملت و کشور ما نون و آب نمیشه، بلکه فقط یک عده عوامفریب قافلۀ مردم رو به دست می گیرن و بلائی که می خواد رو با این شعارهای کلی سرشون میارن.... تا زمانی که «چرا» و «چگونه» از شعار «مردم گرائی» غایب باشه، صاحب این شعار چیزی جز یک عوامفریب نیست.



وقتی می‌گیم شورای نگهبان از (هفت جا ظاهرا) استعلام می کنه در مورد یک نفر و بعد تائید یا رد می کنه، و قانونا اجازه نداره نتیجه رو علنی اعلام کنه و فقط قانونا اجازه داره نتیجه رو به خود فرد اعلام کنه و این کار رو هم انجام میده و فرد اگر دلش بخواد می تونه منتشر کنه، و ممکنه مردم از این روند کلا بی اطلاع باشن، متهم کردن این گزاره ها به (دشمنی با مردم) چیزی جز عوامفریبی نیست.




خوب شما کارت کامپیوتره ... چرا تو سیاست دخالت می کنی؟! ناگهان روضۀ کامپیوتر می خونی؟


منظور من به درد بخور بودن زبان همسایه، تو عالم سیاست بود ، نه کامپیوتر!





حالا بیا و جدل نکنیم... به اون که عقلش می رسه توصیه کنیم ... که بره و موقعیت ایران تو دنیا رو حداقل تو مجلات تحلیلی خارجی بخونه ... حالا البته اون ممکنه بگه ما "تروریستیم" که البته خیلی هم کم با این لحن که شما گفتین هست، اما حتی اگر اینطور باشه از بحث ما خارج نیست که قدرت و موقعیت ایران و حرکت ایران چه طور هست... حالا این که ما تروریستیم یا نه رو عقل شما می تونه بیشتر تشخیص بده.



البته پیچیده تره .... اما دو تا مسافرتت رو پیش کشیدی خواستم دایورتت کنم به این دو نفر، تا همین پیچیدگی رو بیشتر نشونت بدم. "

" من گفتم، اگر راه مسالمت آمیز نیست، خوب «دعوا» هست! و برای «مسالمت» یا «دعوا» شما نیاز به «گروهی منسجم و فعال» دارید که امروز از آن برخوردار نیستید و فعالیت اعتراضی شما وقتی قدرت کافی ندارید، در جریانی که از قدرت از هر نوع دیگری برخوردار است، ذوب می شود. شما باز هم مشکل اصلی رو فرافکنی می کنید و تلاشی نمی کنید که بهش فکر کنید.


این ها "ترساندن" شما نیست، صحنۀ سیاست این و بسیار بی رحم تر از این هست.

بسیاری از مردم ما در امان و بی‌خبری که مجرم اصلی آن صدا و سیما و آموزش و پرورش و آموزش عالی هستند، زیست کرده اند و متاسفانه از واقعیت موجود در عالم سیاست کاملا بی خبرند، و گویا در هپروتی مجزا از حقایق روی زمین زندگی می کنند. "

" خسارات میلیاردی در کار نبوده و تاسیسات بیشتر مربوط به سوریه ست، تلفات مادی و جانی روسیه حتی بیش از جمهوری اسلامی بوده.



این شمائید که صاف و پوست کنده هر آن چه که از دهان اسرائیل بیرون آمده را مهر تائید میزنید. آدم فکر می کند که مأمورید و معذور! اما این که چرا واقعا؟ باید از خودتون پرسید! گویا اسرائیل برای شما راستگوترین موجود روی زمین باشد.



به هر حال ناقوسی که گاوپسرها برای جنگ می زنند این ماه بیشتر از ماه ها و سالهای قبل است و اخیرا هم تجهیزات به منطقه فرستاده اند. این را می توانید به اصرار آن ها برای "میز مذاکره" و البته اصرار رفقای شما در ایران به "میز مذاکرۀ ترامپ" وصل کرد. خوب بدیهی است که ما شروع کنندۀ جنگی گسترده نخواهیم بود و پاسخ حملات جزئی را همواره در تاسیسات اسرائیلی جولان داده ایم و تلفات مفصلی هم گرفته ایم، ما مشغول ریشه دواندن هستیم و هنوز ریشه‌های ظریفی داریم و جنگ به نفع ما نیست. و حالا این استرس دادن شما به زبان فارسی و وزن دادن و هوچی گری در این موقعیت، خوب بسیار عجیب هست. به هر حال ما که خود آغازگر جنگ نیستیم، اما به نظر می رسد که زاده نشده کسی که به جمهوری اسلامی در دوران بلوغ و چل‌چلی‌اش حمله بکند یا این که بسیار احمق و نادان است. شک نکنید که اگر به ما حمله بشود، این آخرین جنگ ما خواهد بود و یا نابود خواهیم شد یا نابود خواهیم کرد. "

" چطور اینقدر راحت ادعاهای مقام های عاجز اسراییل رو تصدیق می‌کنید و اون رو برای "مصارف داخلی" نمی‌دونید؟ حملات اسرائیل همواره با موفقیت بسیار کمی به مثابۀ موشک باران کور انجام شده و عمدتا اهداف اساسی و جدی ای رو آسیب نرسونده. این حملات بر خلاف تلقی شما که "واقعی" هست بیشتر یک نوع جنگ روانی پر خرج تر از حد معمول هست.



اسراییلی که روزی با شوق و امید به پیروزی داعش و نصره و سایر نیروهای ضد اسد کمک می کرد و با افتخار مجروحان اونها رو درمان می کرد و خوشحال بود که از اسد راحت بشه، حالا مجبوره که با مانورهای تبلیغاتی یا موشک پرانی نه چندان موفق استرس رو از مردم "پاسپورت دوم به دستش" که از حضور دشمن دیرینه بیخ گوششون به رعشه افتادن بگیره و با این سر و صدا وعده سر خرمن بده.



کسی که حاضر نیست صبر کنه ... اسراییله و کسی که آروم مشغول نوشیدن نوشیدنی گرم عصرگاهی هست جمهوری اسلامی هست... حالا استرس شما برای چیه؟ "

" خوب، منم می‌گم، یعنی فقط سوئیس این قانون رو داره.

شما این رو در موضعی می‌فرمائید که چون ما نمی‌تونیم این کار رو کنیم، پس کشورمون دموکراتیک نیست. سوال این که تو دنیا فقط سوئیس دموکراتیکه؟

نقل قول:

آقا به خدا تو همون لینکی که "اینجا" معرفی کردید در سوییس عدد 100 هزار نفره در مقیاس ایران میشه 800 هزار نفر!! شما چون عدد سوییس رو میخونی یک میلیون در مقیاس ایران میگی 8 میلیون!! حالا که کلا شده 10 میلیون!!

بله، شما درست می‌فرمائید اون صد هزار هست اما چون ویرگول در برنامه نویسی بعنوان بخشی از شغل من، امری حیاتی تلقی میشه، اون ویرگول اشتباه تایپی کار خودش رو کرد. من از جای دیگه هم چک کردم صد هزار نفر هست.



پس نتیجه این که

1- صد هزار نفر از هشت میلیون نفر (ایده) میدن

2- رای گیری از تمام مردم در خصوص بررسی اون ایده انجام میشه

3- حکومت (ایده) رو بازنویسی می‌کنه دوباره به رای می‌گذاره.



این عمیق ترین مدل دخالت مردم تو حکومت هست، و بهش دایرکت‌دموکراسی می‎‌گن. می‌بینید که این عمیق‌ترین مدل منحصر به فرد هم حتی "قیمومیت" حکومت، و "بازنویسی" و حق تغییر در رای مردم، هنوز باقی هست. یعنی اگر من به جای یک سوئیسی بخوام بهانه بگیرم که کشورم هنوز یک مانعی در مسیر دموکراسی داره و هنوز حکومت قیمومیت داره، هنوز هم می‌تونم حکومت رو متهم کنم که همۀ اشکالات از این جا نشأت می‌گیره. این فضائی هست که در ایران برای ما درست کردن و الا حکومت ها از این خلل و فرج بسیار دارن. حالا البته این پیچ و تاب‌ها بزرگ و کوچیک دارن.



حالا گذشته از این هنوز هم اون ایدۀ من برقراره، حالا شما نه 10 میلیون، هشتصد هزار نفر رو بسیج کن، روی یک ایده امضا بدن... چیزی که شما نداری، اون هشتصد هزار نفره ... (تحقیر نمی کنم، می‌گم نداریش)، و چیزی که حکومت مستقر داره چندین برابر این هست و علت استقرار حکومت چیزی جز این نیست. درسته اعتراض زیاده، اما این معترضین باید شکلی به خودشون بدن و تا حالا این اتفاق نیافتاده. اون وقت که شکل گرفتن، می‌تونیم بیایم بگیم خوب ... حالا یک مثلا حزب قوی داریم، که مدعی جایگزینی هست. اونوقت اصولا این سلسله مراتب (دایرکت دموکراسی) خودبخود اتفاق می‌افته و شما نیاز ندارید کسی بهتون (مجوز) بده که کاری رو بکنید یا نه. شما وقتی در ایران (یک دست متحد هشتصد هزار نفری) باشید در حدی که بتونید (یک لایحۀ تغییر مشترک) داشته باشید، کاری که میخواید بکنید - اگر از نظر مردم دیگه منطقی باشه - خودبخود انجام میشه. این چیزی هست که "انقلاب اسلامی" داشت.

حالا در سوئیس، این قاعدۀ طبیعی قدرت به شکل "قانون" در اومده و حکومت گفته بیاید دعوا نکنیم!

اما وقتی این گزینه نباشه، گزینۀ "دعوا" به شکل طبیعت قدرت هنوز باقی هست. حالا شما چون «بضاعت دعوا» ندارید غُر می‌زنید که چرا ما مثل سوئیس نیستیم حکومت بیاد اینجا که ما نشستیم از دلمون بیرون بکشه چی می‌خوایم؟


در نتیجه تمام حرف اینه: حرف (خالی) نزنید تا بچه‌هاتون رنج نکشن. اگر قدرت امروزی جمهوری اسلامی، سقوط کنه، کسی که کیسه‌ش (پُره) جایگزین می‌شه وکیسۀ پر الان در ازای جمهوری اسلامی دست کسی غیر از بیگانه‌ها و گروهک‌های پاپتی‌شون از قبیل رجوی و سلطنتی و غیره نیستن و صرفا با سقوط دادن حکومت ما با سر به سمت سعودی شدن پیش خواهیم رفت. مخصوصا دوستان خیلی نزدیک جریان کنونی حاکم بر آمریکا همین گروهک‌ها هستن و اگر "تق" حکومت جمهوری اسلامی در بیاد، سوریه شدن ایران اصلا بعید نیست و کفتارهای سیاست آنچنان به این پیکره حمله ور خواهند شد که هر لحظه آبروی برگشت سخت‌ترین شرایط جمهوری اسلامی رو بکنیم. اگر دقتی تو حکومت‌های سقوط کرده مثل لیبی و عراق داشته باشید خواهید دونست که درست کردن حاکمیت ملی و مستقر چقدر ارزش داره و تا چه حد ممکنه خطیر باشه. اگر ایران نبود، عراق الآن تکه تکه، اشغال و بدبخت بود. در شرایط سقوط و ضعف، کسی جز یک قدرت خارجی مستقر و منظم نمی‌تونه حکومت رو به میل خودش هدایت بکنه، اگر کاری کنیم که در پی اون آشفتگی هست در جنگل پر از گرگ و کفتار سیاست، اولین قربانی خود ما خواهیم بود. این که بزرگترین استراتژیست‌ها و سیاست‌مداران دنیا، بعد از انقلاب اسلامی گفتند که این حکومت بیشتر از 6 ماه دوام نمیاره، یعنی این! و حالا چرا انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی دوام آورد، به نظر من مستقیما به فرهنگ مذهبی و شیعی ما که باعث حضور و از خودگذشتگی منحصر به فرد و گسترۀ مردم شد بر می‌گرده تا حدی که بیگانگان حتی با راه انداختن جنگ هم نتونستن مانع شکل گیری حکومت مردمی در ایران بشن. این که چرا این بنیان‌ها اینقدر مورد تاخت و تاز و تحقیر واقع میشه هم علتش اینجاست. اگر تونستید باز هم مردم رو برای چنین قدرتی بسیج و صف کنید، طبعا چیزی جز احترام نخواهید داشت.


شما صرفا یک "رفراندم رفراندم" می‌گید، حاکمیت رو بدون این که جایگزینی -خودتون- داشته باشید، ضعیف می کنید و حظ و استفاده ش رو قدرت‌های خارجی که دست به ماشه‌ن می‌برن. و شک نکنید که این بیگانگان، بیش از سیستم و رژیم و حکومت جمهوری اسلامی، از خود مردم این کشور که عامل و باعث بانی انقلاب و تحقیر چهل سالۀ استعمار غرب بودن، کینه دارن و اونها هرگز فکر و دغدغۀ حمایت از این مردم رو نخواهند داشت؛ هیچ کجا، در هیچ تاریخی نداشتن.

و الا روشنه که من هم می دونم منظور شما از رفراندم چیه و الآن شرایط به هر صورت خوب نیست، شما حق تغییر دادن شرایط رو دارید. اما نیاز به قدرت دارید و یک نمونۀ هشتصد هزار نفری هماهنگ از مردم، خودش مصداقی از قدرت سیاسی هست. اون وقت من هم اگر دیدم یک جریان ملی شرافتمند جایگزین که رهوار راحتی و سلامت و امنیت مردم وجود داره، مگر مریضم که به وضعیت و ضعف های فعلی راضی و قانع باشم؟ راهی که جلوی ما باقی می‌مونه، بهبودهای اندک و نسبی هست .... وقتی به یک عده فقط "رفراندم... رفراندم" خورونده میشه و در واقع با این کار "ضعف حاکمیت ملی ایران" مهیا و پیش‌پردازش میشه، با این کار طبعا این روند بهبود اندک و نسبی کندتر هم میشه چون قرار بوده در وضعیت بهبودهای اندک و نسبی این مردم مشارکت کنن و با این شعارهای غیرعملیاتی موجودیت سیاسی و فکریشون عقیم میشه و هر وقت بخوایم در مورد چیزی توضیح بدیم، فوری می‌گن «من فقط رفراندم می‌خوام اصولا حکومت ما غلطه!» و نتیجۀ این "عادت" که منشأ توسعه‌ش چیزی جز همون رسانه‌های بیگانه نیستن، چیزی جز مقدمه سازی برای پُکاندن "ایران" نیست و از شانۀ مردم و نیازها و اعتراضاتشون فقط به عنوان یک پله برای رسیدن به این هدف استفاده میشه. در حالی که "رفراندم" فقط زمانی معقول هست که اگر ما مشت دست راست خودمون رو باز کنیم، خود ملت ما در مشت دست چپش، چیزی داشته باشه تا اگر قدرت بزرگتری دست درازی کرد، قطعش کنه همون طور که در انقلاب اتفاق افتاد.


ادامه دارد . "

" اولا این قانون فقط در سوئیس هست، و مثلا اگر در فرانسه یا آمریکا یا انگلیس اینطور نباشه، کسی به اون حکومت‌ها غیر دموکراتیک نمی‌گه. بگذریم از این که اطلاق دموکراتیک تا حدود زیادی بر هر چیزی از جمله این حکومتها کشک هست. حالا تو سوئیس یک قانون خاص دیگه هم برای تغییر وجود داره که در سایر حکومت های باصطلاح مردمی دنیا مشابهش وجود نداره.



ثانیا اینطور که شما می‌گید، که هشتصد هزار نفر، بتونن کل سیستم رو عوض کنن نیست. هشتصد هزار نفر فقط می تونن یک پیشنهاد جدید بدن و اون دوباره به رای عامۀ مردم گذاشته میشه. و اگر مردم به اون پیشنهاد رای دادن (حکومت شروع می‌کنه بر اساس علم حقوق - اون پیشنهاد رو بازنویسی می‌کنه). یعنی نسخۀ نهائی رو باز هم خود حکومت می‌نویسه و دوباره به رای مردم میگذاره که حالا چقدر بر اساس اون پیشنهاد اولیه نوشته شده یا نه باز محل بحث هست.



ثالثا شما بازم می‌گی هشتصد هزار نفر، سوئیس هشت میلیون نفر جمعیت داره و (یک میلیون نفر) باید چنین درخواستی بدن. در ایران با توجه به جمعیت، این درخواست، معادل همون ده میلیون نفر میشه. (اینجا)



رابعا، در نتیجه این همون وفاقی هست که شما لازم داری، یعنی اگر شما یک تشکیلات منظم جایگزین داشتی که در کلاس حکومتی یک قانون اساسی حقوقی می‌تونست بنویسه و ده میلیون نفر هم زیرش امضا می‌کردن که معطل بحث با بنده نمی‌شدی. یک دست تکون می‌دادی ده میلیون نفر میریختن تو خیابون‌ها و کسی نمی‌تونه جلوی این سیل رو بگیره. این همون چیزی هست که حکومت جمهوری اسلامی همین امروز نقدا داره و اساسا روی همین قدرت باقی مونده. رهبر این حکومت به یک اشاره می‌تونه این کار رو بکنه و حالا عده‌ای از ضعف و فرتوتی ایده‌های سیاسی‌شون و برای خالی نبودن عریضه این قدرت رو به توزیع ساندیس و غیره ربط می‌دن ولی حقیقت اینه که طرفداری از ایدۀ بنیادین و نقشۀ راه موجود حکومت هست که باعث میشه میلیون‌ها نفر «آنلاین» از حکومت حمایت کنن. حالا شما اگر چنین ایدۀ ملموسی داشته باشی، که «نقد» باشه... و «نسیه» نباشه، اونوقت برای عوض کردن این حکومت قدرت زیادی خواهی داشت. ولی اگر چهل سال دیگه هم بشینی غر بزنی که چه میخوای و چه بیسار، خوب فقط عمرت می‌گذره.



خامسا، حالا بیا بگو که نه، این حکومت باید خودش لقمه درست کنه بذاره دهان مردم. یا مردم می‌ترسن که بریزن تو خیابونا، یا سرکوب وجود داره. حقیقت اینه که برخورد این حکومت با منتقدین و جریان‌های مخالف، یک دهم هیبت امنیتی و انتظامی ستمشاهی با ساواک بعنوان یکی از قدرتمندترین نیروهای سرکوب دنیا نیست و با این حال مردم پاشدن و حکومت رو عوض کردن. این‌ها به نظر من همه بهانه ست برای سرپوش گذاشتن رو ضعف‌های جریان‌هائی که به اندازۀ کافی نقشۀ راه محترم برای تغییر ندارن.



این که فکر می کنید برخوردهای سیاسی بر اساس توهم صورت گرفته نظر شماست، خوب باید دید که واقعا این اتهاماتی که زده میشه حق هست یا نه. البته این موضوعی کسری و فازی هست. و ممکنه مثلا شورای نگهبان سخت گرفته باشه و احتیاط زیادی کرده باشه و برخی از افراد اون هم بدشون نیومده باشه که مساله ای رو بهانه حذف دیگری بکنن و البته الآن تقصیر هم فقط گردن شورای نگهبان می افته، بسیاری از تصمیم ها در شورای عالی امنیت ملی متشکل از اطراف مختلف قدرت در حکومت هست و مثلا "حصر" رو همین آقای روحانی هم امضا کرده.



من نمی‌گم که کاری نکنیم! می‌گم به ما هم بگین، بفهمیم قراره چیکار کنیم و نقشۀ راه چیه ...تا تو خلأ و فضای تهی حرکت نکنیم. قدرت مثل سیاهچاله ست و صاحب خودش رو میکشه. وقتی شما قدرت نداشته باشید، خوب غیر از جمهوری اسلامی چه کسی وجود داره تا قدرت رو بگیره. معلومه، دشمنانش ... قدرت‌های موجود دیگه. نه قدرت نداشتۀ شما بعنوان مردم ایران. کسی هم مجانی این قدرت رو به مردم ایران نخواهد داد و ملت‌های زیادی بودن و هستن که همینطور کنار گذاشته شدن تا صاحبان قدرت از اون چه که نیاز دارند، استفاده شون رو ببرند.


این سه سایت چی هستن و کجا شمردی؟

بالاخره ما مردم ایران هستیم، کشوری مستعمره که به او گفته شد زبان همسایه‌ت به دردت نمی‌خوره! و با افتخار هم می‌گیم که زبان همسایه‌م به دردم نمی‌خوره و نمی‌خورده و با این نگاه هم می‌خوایم در سیاست کشورمون تعیین تکلیف کنیم.

شما با همون دانش انگلیسیت، مجلات سیاسی تحلیلی غربی رو هم بخونی و مقالاتی که در خصوص ایران و موقعیتش می نویسند و معادلات موجود قدرت، فکر کنم کفایت می‌کنه. البته بسیاری از اوقات ترجمه ها هم در سایتهای ایرانی میاد و خوب شما در فازی قالب گرفتید که هرگز باور نکنید. پیشنهاد می کنم سرگذشت دو جوان فعال روی اینترنت که قبلا جزوی از جریان اصلاحات بودن، و حالا که ده-بیست سالی هست در غرب زندگی می‌کنن و حالا بیشتر از من که اینجا نشستم در خصوص جمهوری اسلامی رگ تعصب دارن، مطالعه کنی و پیگیرشون باشی. یکی علی علیزاده که روزی در بی بی سی به عنوان کارشناس ظاهر می‌شد و دیگری حمزه غالبی رئیس بخش جوانان ستاد میرحسین موسوی. اگر این (سه روز ) مسافرت رفتن شما به غرب اینقدر براتون منشأ اطلاعات بوده حتما این دوستانی که ده-بیست سالی هست از ایران - فرار کردن - و در غرب فهمیدن جمهوری اسلامی واقعا کیست و چیست، بتونه کمک بکنه. "

"
موضوع این نیست که او حق اعتراض نداره.

موضوع اینه که او باید ببینه اعتراضش مثل "بهار عربی" به "وخیم‌تر" شدن وضع منجر نشه. "بهار عربی" جلوی چشماتونه دیگه! البته همه جا "بدتر" نشد، شاید تونس بهتر از قبل شد، مصر به مراتب بدتر و دیکتاتوری‌تر از قبل شد، سوریه‌هم که در جریان هستید چی شد!



این که شما بهش می‌گی "ایده"، "شعار" هست ولی "ایدۀ عملیاتی که قابل اجرا باشه نیست" ... منظور من دقیقا این هست که «نقشۀ راه» ما چی هست. البته «انقلاب اسلامی» هم نقشۀ راهی نداشت. ولی حداقل «قدرت فراگیر مردمی» داشت و با پشتوانۀ همون حرکت می‌کرد. شما حداقل این رو باید جور کنی. روزی هم که جور کردی، نیازی به بحث با من نخواهی داشت چون قاعدۀ قدرت اینه که شما خواه ناخواه پیش می‌ری. مثلا اگر «میرحسین موسوی» دروغ نمی‌گفت/اشتباه نمی‌کرد و ادعاش درست بود که بهش ظلم شده و در حقش تقلب شده، می‌تونست اون تظاهرات اولیۀ میلیون‌ها نفریش رو حفظ کنه و هر کاری که دلش می‌خواد انجام بده... ولی خوب مردم هم اسیر اون پوچی نیستن. جریان شما باید اصالت داشته باشه. این شعاری که میدی رو ربع‌پهلوی هم می‌گه، مجاهدین خلق هم‌ میگن، ده‌ها جهت دیگه هم می‌گن. اون جنبۀ عملیاتی و ملموس و نقشۀ راهش که بتونی از این وضعیت، به وضعیت اصلاح‌شده‌ای جهش کنی، مسألۀ اصلی هست.


البته من تسلط قوۀ قضا بر دموکراسی در همه جای دنیا رو اشاره کردم. که ده‌ها مرتبه در طول تاریخ حکومت های مبتنی بر دموکراسی، رای و طرح نمایندگان مردم توسط یک سیستم قضائی محاسبه‌گر مصلحت اندیش با حکم دادگاهی رد شده بود. حالا مردمی اگر قرار باشه به این بگن - روند غیر دموکراتیک - خوب هر حکومتی قابل محکوم شدن به دیکتاتوری هست. پس به نظر من، انگشت گذاشتن روی این نقاط و بزرگ کردنش برای زده کردن مردم ما از چیزی که بعد از صدها سال "ساخت خودشون" هست، هدفی غیر از اشکال زدائی داره و هر وقتی میشه دست روی این نقاط گذاشت و گفت فلان حکومت خلاف حاکمیت صد در صد مردم هست. اصولا حاکمیت صد در صدی مردم در هیچ کجا وجود نداره و بالاخره جائی عنصر قدرت حاکم به عنوان منشأ ارائۀ حکومت، و بخاطر برخورداری از قدرت مورد احترام و مرجع مشروعیت قانون کشورها قرار می‌گیره. حالا اون نقاط رو برای ما بزرگ و بزرگتر کردن و اون رو عامل همۀ مشکلات دونستن و این چیزی بیش از یک کمپین تماما «خصمانۀ» تبلیغاتی بیشتر نیست.


اصولا صحبت مورد نظر نیست. صحبت که هزار جا انجام میشه. همچنان مهم «کالیبر عملیاتی» شما برای به ثمر نشوندن اون هست. این «شعارها» مادامی که از کالیبر عملیاتی برخوردار نباشن، و شما افراد(رجال) اجرائی کردن اونها رو در میدان نداشته باشید، جریان‌های قدرتمند سیاسی با قدرت روی این ایده‌ها سوار می‌شن اما در عمل چیزی که خودشون می‌خوان رو اجرائی می‌کنن. این خیلی مهمه که شما جریانی سیاسی و قدرتمند از جوهرۀ واقعا ملی کشورتون داشته باشید تا مثل تاریخ کشورتون قربانی نشید. من الآن غیر از جمهوری اسلامی چیزی سراغ ندارم. روزی جایگزینی مثل جریان خاتمی تعریف می‌شد که اشتباهات فراوانش و در نهایت ادغام شدنش با جریان هاشمی رفسنجانی، باعث فاسد شدنش شد. این که انتظار داشته باشید که همین حکومت بیاد براتون سفره و فرش پهن بکنه و بهتر از خودش رو عرضه کنه حتی شبیه به کارتون‌های کودکان هم نیست. اگر میخواید عوضش کنید، باید انجامش بدید و قدرتش رو مهیا کنید.



این فریب دادن خودتون هست. حالا یک مورد خاص اقلیتی بوده که آخر هم پذیرفته شده... و این جز بهانه جوئی شما نیست و الا در این شورا نظارت قابل توجهی وجود نداره و فاسدترین و غیرقابل مراجعه‌ترین رکن حکومتی هم هست. بعض از مجلس نباشه البته!


خدا رو شکر که برای دخترت حریم قائلی، ولی حتما شما نباید بی بی سی ببینی تا این حرفها رو تکرار کنی. و مرجع این حرفها فقط بی بی سی هم نیست... بلکۀ همۀ اجزاء داخلی و خارجی هست که استعمار براشون سرمایه گذاشته و طبعا این نوع پیام به شکل خام به شما می‌رسه و اونقدر تکرار میشه که بر شما مشتبه میشه که سراسر مشکل واقعا اینه و اگر این حل بشه همه چیز حل میشه!


حالا داریم با هم موافق می‌شیم! دقت در انتقاد خیلی مهمه.

البته شورای نگهبان می‌گه به‌خاطر قانون من نمی‌تونم دلایل رو اعلام کنم.
و همین اخیرا یک ماه پیش سخنگوی شورای نگهبان خطاب به مجلس گفت یک قانون تصویب کنید که علت‌ها رو بگیم و ما هم خواهیم گفت! البته شورای نگهبان قبل از این، علت‌ها رو به خود کاندیداها اعلام می‌کرد، و اگر اون‌ها دلشون می‌خواست منتشر می‌کردن و گاها این اتفاق افتاد.


هر چی که تو تاریخ کشورمون می‌خونیم و بیشتر می‌خونیم، متوجه می‌شیم که اتفاقا مردم براحتی فریب خوردن. توجه کنید، کشوری که سی‌صد سال کاملا مستعمره بوده و شاهانش دست نشانده بودن، و بیش از 500 سال هم بخش هائی از اون اشغال شده بوده و کسی به دادش نرسیده، معناهای هولناکی نسبت به سیستم اجتماعی و بشریش داره... این بی‌تعارف، ملتی بسیار ضعیف - یا مستضعف، ضعیف نگه داشته شده - بوده.

این شعار پوپولیستی که مردم اطلاقا و کاملا خودشون می‌فهمن، شاید به سوئیس که (فکر کنم) پونصد ساله جنگ نکرده و از بزرگترین جنگ‌های تاریخ یعنی جنگ جهانی اول و دوم هم در قلب معرکه سالم به در برده، بخوره! ولی به ایران با این تاریخ بیچارگی و فلاکت خیلی نمی‌خوره. مشکل دقیقا همین نگاه سادۀ شما به جامعه و سیاست و حقایق اجتماعی و سیاسی هست که به شکل شعاری و لذتبخش مطرح می‌کنید اما با واقعیت روی زمین نسبتی نداره. شما طوری به سیاست نگاه می‌کنید که انگار فریبی در دنیا وجود نداره. یا نیازی به سیستم‌های اطلاعاتی و استعلام از اون‌ها نیست یا اساسا در سیاست و دیپلماسی پیچیدگی و تحلیل وجود نداره. البته این آرزوی بسیار منزه و خوبی هست ولی جائی ما ندیدیم اینطور باشه! البته این شعارها مادامی لذتبخش هست که شما خودتون رو از حکومت جدا می‌دونید، اما وقتی حکومت رو به خودتون بدن، برای حفظ مبانی و اصول و دغدغه‌هاتون دوباره همۀ این تشکیلات رو به نحوی راه میندازید. در واقع شورای نگهبان هم داره همین کار رو می‌کنه که هر حکومت دارای دغدغه و اصولی انجام می‌ده و حکومت بدون معیار که حکومت نیست. اما آیا این فیلتر، معیارهاش خطاست؟ رفتارش غلطه؟ کلوخ رو رد می‌کنه، سنگریزه رو گیر میده؟ حب و بغض شخصی رو دخالت می‌ده؟ تنگ‌نظری می‌کنه؟ این ادعاها هم نیاز به بررسی عینی داره، گاهی درسته و گاهی غلط. مثلا چرا "سید محمد خاتمی" برای ریاست جمهوری تائید نمیشه؟ آیا مردم از جزئیات چرائی اون مطلعن؟ آیا اگر بهشون گفته بشه که سیستم های اطلاعاتی گزارش دادن مثلا ایشون درست در سال 88 رفت با جورج‌سوروس ارتباط گرفت، کسی که اوکراین رو با سرمایۀ بی انتها هدیه کرد به حلق آمریکا و اگر مردم به واسطۀ همون جریان تبلیغاتی یکپارچه، عده‌ای از مردم باورشون نشد و اعتمادی به شورای نگهبان نداشتن، وظیفۀ این نهاد نظارتی چی هست؟ به علمش عمل کنه، یا به تصور مردم؟ ولو شخص خاتمی اصلا خوش‌اخلاق و گوگولی و دلچسب باشه و حتی خودش هم ندونه که چه اشتباه سنگینی داره می‌کنه و یا حتی منکر بشه ... ولی اون اصول و منافع و معیارها که در واقع همون اصول و منافع و معیارهای مردم هست چی می‌گه؟


سیاست اونقدر پیچیده ست که گاهی اصلا نمی‌دونیم کی راست می‌گه! حالا شما نشستید این‌ور و می‌گید خود مردم می‌دونن که چی به چی هست! و این غفلت سنگینی نسبت به پیچیدگی دنیای سیاست هست.

موقعی که می‌گیم، (مردم می‌دونن) هم باید بگیم (مردم چی رو می‌دونن و بر چه اساسی)... تا بتونیم به نظر همدیگه نزدیک بشیم. این طور کلی مردم رو یک طرف گذاشتن و نهاد نظارتی قانونی حکومت رو یک طرف گذاشتن رو هم نیاز به دقت و موشکافی داره که واقعا کدوم خطا می کنه و بهتره پوپولیسم رو بذاریم کنار و این خطای بزرگ رو نکنیم که ادعا کنیم که مردم همواره و در هر حالتی حقایق رو تمام و کمال می‌دونن. این گزاره‌های اشتباه، باعث اشتباهات بعدی ما میشه.



ادامه دارد ... "

" من هر چند حکومت رو مثل هیچ حکومتی در دنیا کامل نمی‌دونم، و نوع انتقادات شما رو در هر سیستم حکومتی که بیارید می‌تونم مشابهش رو اشکال وارد کنم و این نوع ژست‌ها و اشکال‌گیری‌های شما رو البته چیزی جز خواب کردن شما برای بازگرداندن حکومت به وضعیت جهان‌سومی سعودی‌وار قبل از انقلاب اسلامیش نمی‌دونم. ولی به هر حال، مشکلی با مشکل داشتن شما با حکومت ندارم گیریم که من اشتباه می‌کنم و شما درست می‌گی، اما چیزی که مهمه اینه که این مشکل داشتن شما، تو خلأ و فضای تهی اتفاق می‌افته. مشکل دارید و تمام! همین.



«مشکل دارم» رو گاهی یک نفری می‌گه که ایدۀ عملیاتی بهتری داره! مثلا انقلاب اسلامی که می‌گفت من با شاهنشاهی مشکل دارم، یک «خمینی» بود می‌گفت ما «شاهنشاهی» نمی‌خوایم کلا «حاکمیت اسلامی» می‌خوایم. و خوب عملا یک پرش بزرگ از یک سیستم وحشتناک ارتجاعی شاهنشاهی به جمهوری اسلامی انجام داد. چیزی که بشر ایرانی تو سه هزار سال و بیشتر نچشیده بود.



و گاهی، «مشکل دارم» رو هم یک نفری می‌گه که فقط مقصودش اعتراض هست. و صرفا جیغ می‌زنه. این از این جا که هست کجا می‌خواد «بپره» الله اعلم! ایده‌ش چیه، نفراتش کدومان.



انتقاد من به شما در این مورد دوم هست. اون روزی که «توشۀ بشری-میدانی-انسانی-تئوریک» محرز و معینی برای یک پرش که بیارزه داشته باشی، خوب اصلا منتظر اجازۀ کسی مثل من نخواهی بود بلکه خود من هم دنبالت می‌دوم، که پیش بری و خودت خواه‌نا‌خواه پیش میری. ما نباید فکر کنیم صرفا یک ژست اعتراض کاری رو پیش می‌بره بلکه باید خود کار رو پیش ببریم. یک چیزی بهمون خوروندن که این حکومت فلان‌جاش دموکراتیک نیست پس همۀ اشکال از اونه! خیلی از حکومت‌ها در اروپا و آمریکا و شرق و غرب دنیا که به حکومت دموکراتیک شناخته می‌شن، از این گره‌ها بسیار دارند و در بحث چند ماه پیش با شما وقتی با آدرس بهت نشون دادم فقط ترجیح دادی که با واقعیت روبرو نشی. خوب این اما فقط در ایران اتفاق می‌افته که بر اساس گزاره‌های تبلیغاتی و تحمیلی که توسط صدها موسسۀ استعماری بر سر ما پخش و توزیع می‌شه، بر خلاف سیر طبیعی حل مشکل و نگاه کارشناسی و دقیق ناگهان بگیم همۀ مشکلات کشور از اون‌جا نشأت می‌گیره که مثلا نظارت استصوابی هم هست! کسی هم نیست که مثلا به بی بی سی بگه خرت به چند من، شورای شهر که نظارت استصوابی نداره چرا اینجوریه؟



کسی نیست به مثلا به بی‌بی‌سی یا منوتو که نظارت استصوابی رو با فریبکاری عامل مشکلات اقتصادی و اداری معرفی می‌کنند و این حرف رو تو دهن شما میگذارن بگه تو کلا خواستی نظارت استصوابی نباشه تا جاسوس‌هات راحت از سر و کول حکومت بالا برن دیگه! نظارت استصوابی نباشه که آخر شاه و شخص اول و دوم و سوم و دهم این کشور رو هم شما تعیین کنید. برای مردمی که بیشتر از منافع شخصی خودشون چیزی از ملیّت و وطن و استقلال و تمدن رو حساب نمی‌کنن، جریان تبلیغاتی اپوزیسیونی این‌جور جا میندازه که اصل مشکل این که شما شب نون نداری، این بود! در حالی که چیزی جز منافع ملکه و بریتانیا و غیره داره پیگیری نمی‌شه. و واقعا هم این ربطی به نون شما نداره.



رفتار دشمن، کلا نظارت بر اساس منافع و مصالح رو می‌زنه! چون دنبال کار جاسوس‌های خودشه!


رفتار دوست و خودی، می‌گه اون قانون مناسبه، ولی مجریانش قانونی عمل نمی‌کنن، به فلان دلیل و فلان دلیل.


در مورد رفتار دشمن من به نوبۀ خودم سرسخت می‌ایستم و اجازه نمی‌دم اینطور عقلم رو به بازی نوک بینیم بگیرن.



در مورد رفتار انتقادی دوستانه، خوب اگر ببینم که نظارت استصوابی مانع خدمت یک آدم خدوم شده، من هم اعتراض می‌کنم. اما این نوع اعتراضی هست که الآن کلا تو کشور ما نیست. چون منتقدین مدعی اصلاح، کلا به شکل سیستماتیک همنوا با منافع دشمن هستن و اونقدر تو خالی هستن که دیکته‌ای که براشون نوشته می‌شه برای خالی کردن ناراحتی‌های به‌حق‌شون می‌نویسن و به این وصف، کاملا خط‌دهی می‌شن و اون بخش حقّ ماجرا هم قربانی این " با لودر اصلاح کردن " می‌شه و این انحراف در اصلاح باعث میشه که شورای نگهبان هم به درستی این خواسته به مثابۀ چاقو زدن از پشت رو جریان دشمن تشخیص بده و در حداقل شرایط اون رو نادیده بگیره یا اگر اعتراض دیگه‌ای هم هست از انتقاد صحیح در امان نگه داره خودش رو و به این جریان ضمیمه‌ش کنه. و خوب اینطور هرگز اصلاحی اتفاق نمی‌افته و قضیه کاملا وخیم‌تر میشه همینطور که هست. منتقدی مثل شما واقعا اگر قصد اصلاح داره باید بفهمه که با "لودر" نمی‌تونه اصلاح کنه و هپروت جاهلانۀ حذف نظارت سلامت کاندیدهای ادارۀ حکومت، به معنای اصلاح و دوستی با مردمی که بعد از صدها سال از شرایط استعماری بیرون اومدن و هنوز هم گرگهای هار دور کشورشون مشغول له له زدن هستن، نیست.


مثلا فکر کردی من مدافع این وضعیت هستم؟ خودت باورت میشه؟ مسلّمه که من موافق تبعیض و ظلم نیستم و خودم اونقدر از فضاهای اداری متنفر و فراری‌ام که کلا سالهاست که کار آزاد دارم و حتی مثل شما تحمل نکردم بیش از یکی دو سال در اداره‌ای کار کنم که قواعد کاری و بازدهی در اولویت نیست. اما من دقیقا مخالف «تحمیق شدن» به «نام اصلاح» هستم. بلائی که سر مردم در «بهار عربی» اومد.



وجود همۀ این مشکلات به من اجازه نمی‌ده که با هر معترض دیگه‌ای خودم رو یکی بدونم و به هر گرگی مجال بدم که "دستهاش رو آرد بزنه" و وارد حکومت بشه تا "شاید شرایط تغییر کنه". "شاید شرایط تغییر کنه" یعنی همون بهار عربی! یعنی مصر سیسی که روی مبارک دیکتاتور رو سفید کرد. اون‌موقع چیزی برای از دست دادن دوبارۀ نخواهیم داشت و بعد از اون به دست آوردن چیزی که الآن داریم هم محال خواهد بود. چیزی که از شما انتظاره دقت و ظرافت و حساب و کتابه.





اینترنت قدرت مافوق بشری نمیخواد عزیزم! نقد موجوده و ادعای شما نسیه‌ست ... مطمئنا اگر بیش از فارسی عربی و انگلیسی هم بدونی، تصویر کامل تری از کشورت نصیبت میشه. "

" تا مرد سخن نگفته باشد، عیب و هنرش نهفته باشد! بالاخره فکر نمی‌کنید که مثلا "امضای شما" زیر هر نوشته یا خود نوشته‌های شما جهت‌گیری سیاسی شما را تعیین می‌کند؟


ما بیشتر از اسامی با افعال کار داریم. با اشخاص و اسامی آن‌ها که مشکلی نداریم. لذا بیش از این که بر روی اسامی بحث کنیم، باید روی افعال آدم‌ها بحث کنیم. که مثلا "بختیار" چه کرده و چه جهتی گرفته و چقدر صواب است. یا "بازرگان" چه کرده و چرا اعتماد او به آمریکا، خلاف ملی گرائی است یا نیست. شما همیشه سعی می‌کنید موضوع را ساده و خلاصه کنید و عبور کنید. "

" به همین چندتا کلمه فکر کن دوست عزیز! شاید اتفاقی افتاد! شاید یک تغییری حاصل شد! قطعا همین چندتا کلمه اگر نبود، من هم مثل شما نگاه می‌کردم. و کسانی که به این کلمات فکر می‌کنن سرنوشتم و ثروت و برآیند زندگیم رو به دست می‌گرفتن... حالا یک جیره‌ای هم دلشون خواست می‌دادن دلشون نخواست هم نه! بستگی به اونها داره که به این کلمات فکر می‌کنن، و به شما که به این کلمات فکر نمی‌کنی!



اینکه فضای تخیلی شما رفته رنگ و لعاب چهار تا کشور رو دیده، باز هم یک مهر تائید دیگه روی نگاه احساسی و صرفا شخصی شماست که البته ذاتا عیبی نداره و جزو حقوق شماست اما مساله این که صرفا در ابتدا گیر کرده و ربطی به اون چه که در معادلات سیاسی دنیا در حال انجام هست نداره. اتفاقا در اون نظم نوین جهانی، از شما به مثابۀ قوم شبیه به سرخپوست‌های قابل تصاحب مال و زمین جدید هم بیشتر از این خواسته نشده و ملت‌های خاورمیانه بیش از این حد تصور نشدن که به خور و خواب و شهوت خودشون فکر کنن. حالا اگر چیزی رسید، رسید، نرسید هم خوب می‌میرن! مثل همۀ میلیونها نفری که تو همین بیست سال به دست صاحبان فرامنطقه‌ای سیاست کشته شدن! چون اون‌ها و نسل‌های قبل‌شون بیش از سهم خودشون - و نه حتی همسایه‌شون - و بیش از خور و خواب و شهوت شخصی و نه حتی ملی چیزی ندیدن. خور و خواب و شهوت ذاتا بد نیست. اما همه چیز رو منعطف به اون‌ها کردن و از همیشه و هرجا از اولویت ننداختنشون باعث می‌شه از جائی ضربه بخوریم که انتظارش رو نداشتیم! تمام تاریخ ما همین بوده! مردمی غرق در منافع شخصی که تک تک قابل خرید و فروش به واسطۀ منافع شخصی بودن. وقتی که سه قدرت از چند طرف وارد ایران شدن و ایران رو اشغال کردن و برای 50 سال دیگه ملت ایران رو بیشتر عقب نگاه داشتن، و رضاخان (قلدر برای ملتش) و (موش برای خارجی)، فرمان "ترک مخاصمه" صادر کرد، تمام فکر و ذکرش در همین حد گل و بلبل شما بود و ناگهان از جائی خورد که انتظارش رو نداشت، ناگهان دید اون ترقی و پیشرفتش اونقدر بی‌ارزشه که براحتی می‌تونه بازیچۀ عوامل سیاسی‌ای که هیچ ربطی به او نداره قرار بگیره. اون چه که من الآن می‌گم حاصل مطالعۀ این تاریخ "گل و بلبل" هست. همون چیزی که شما اصراری به مراجعه بهش و تجربه و عبرت گرفتن ازش ندارید. و خوب ملتی که تاریخ خودش رو حتی نخونه، تاریخ براش تکرار خواهد شد.


از گفتن این کلمات و کلمات قبل، به این صریحی، قصدم تحقیر شما نیست. بیدار کردن شماست. و الا اینقدر وقت نمی‌گذاشتم که عریضه بنویسم! "

" شما علیه چیزی حرف می‌زنید که در انتخابات با هیجان و "امید" می‌روید به آن رای می‌دهید ... مشکل این تناقض شماست، مشکل این سر کاری است که به اسم بد و بدتر گذاشته می‌شوید. از هر کسی از جمله شما و من توقع می‌رود به کسی مثل نمایندۀ سراوان رای ندهیم. هیجانات «تکراری» ما را کشته است ... به جای تعیین و انتخاب دقیق کاندیداها، یک عده دلال و سفله نمایندۀ ما می‌شوند و نتیجه این که به جای خدمت به مردم، چیزی جز منافع خودشان را نمی‌فهمند. البته در آن جریان هم افراد پخته‌تر و اصیل‌تری وجود دارند اما به دلیل قواعد سیاسی قدرت همواره گوشه نگاه داشته می‌شوند. این به عهدۀ مردم است که از هر جریانی که آن را مورد حمایت خود قرار بدهند برنامه و حساب بخواهند و گله‌های گوسفند لیستی را حوالۀ ساحت نمایندگی مردم در مجلس نکنند. لیست ذاتا بد نیست، لیستی که در سلامت و خدمت شناخته شده باشد. نه به دزدی و چپاول که ما فقط به هیجان برویم به آن رای بدهیم! مردم و رابطۀ آنان با سیاسیون در این چم و خم‌های ساده گیر است و شما سخن از تغییرات بزرگ می‌گوئید!

اگر در مورد چیزی مثل مصر یا عربستان یا سعودی حرف می‌زنید، ابتدا آن را مطالعه کنید و بعد در مورد آن صحبت کنید. همین که مصر و سعودی و عراق و سوریۀ امروز را بهتر از ایران می‌دانید نشان می‌دهد تا چه عمقی نسبت به بدبختی‌هائی که تاریخ ایران نیز آن را تجربه کرده غافل و بی‌تفاوتید. این که آمریکا ایران را تحریم کرده تا کمر این مردم را بشکند و از آنان به‌عنوان سربازان معترض خود علیه حکومت جمهوری اسلامی و جایگزین جنگ نظامی استفاده کند و البته بهره‌اش را کسی جز خودش نبرد، البته شرایط خاص این دو سه سالۀ ماست و الا بسیاری از مردم این کشورها آرزوی داشتن حکومتی مقتدر و مستقل مثل ایران را دارند. البته طرح‌های آمریکا هم دقیقا سایکولوژی اجتماعی افرادی مثل شما را هدف گرفته که غیر از "سهم خود از زندگی" به چیزی مثل "استقلال" یا "تمدن" کشورشان که پایۀ "منافع شخصی" است فکر نکنند و البته با این روش حتی آن سهم شخصی زندگی هرگز به آنها نمی‌رسد. در نمونۀ آشکار کشوری مثل مصر که نه جنگی آنچنان دید و همچنان در سایۀ سلطۀ آمریکا ماند، فقر و فحشا چندین برابر کشور شما بیداد می‌کند. "

" این قضاوت حاصل بدوی بودن فکر سیاسی شماست که صرفا در چند گزارۀ ابتدائی سیاسی گیر کرده‌اید و شعارش را می‌دهید. قدرت را از جمهوری اسلامی بردارید، یا باید از "قدرت" وفاق بسیار مستحکم مردمی برخوردار باشید که بتوانید جایگزین بشوید - مثل انقلاب اسلامی-. یا لیوان حاکمیت ضعیف را "قدرت دیگری" پر خواهد کرد و اگر شما صرفا حکومت را ضعیف کردید و صحنه را خالی گذاشتید، قدرت‌های خارجی آن را پر خواهند کرد و حالا هم برای این کار آماده‌اند. و نوع اعتراض شما فقط هیزم این تغییر است. کمی هوشیار باشید تاریخ همین "بهار عربی" را بخوانید... همان بلائی که سر تمام مردم عرب آمد، و حکومت‌های‌شان دیکتاتوری‌تر شد و فقط اشخاص عوض شدند.



همان انقلاب اسلامی‌اش هم که به شکل معجزه‌آسائی ماند و ما علتش را چیزی جز ارادۀ الهی نمی‌دانیم، در نگاه کارشناسان غربی -قرار نبود بیش از شش ماه و بدون قاعدۀ قدرت دوام بیاورد - ، حالا شما با چهار تا شلنگ تخته انداختن در صحنۀ شطرنج بازان دنیای قدرت می‌خواهید بهشت موعودی به مردم وعده دهید که چیزی جز جهنم مصر و سعودی و عراق و سوریه در انتظار آن نیست. بعدش هم ردیفی از این شعارها بدهید که چه بشود!



من نه صاحب حکومت هستم و نه در حکومت نقشی دارم فقط یک شهروند عادی هستم که به این دلایل از حاکمیت کنونی ایران حمایت می‌کنم. ننه من غریبم بازی شما ادامۀ غیرمنطقی بودن رفتار شماست... در این نوشته‌ها نه تکبری هست و نه این‌که من بخواهم قدرتی را به رخ شما بکشم. قرار نیست بازیچۀ رفتارهای بی‌حساب شما بشویم. "

" پس «لاف در غریبی» نزنید ...

اگر اکنون قدرت شما آن‌قدر نیست که مردم را هدایت و رهبری کنید، در یک رفراندوم فرضی نیز نخواهید توانست این‌کار را بکنید و نتیجۀ رفتار کنونی شما جز به هم‌ریختن کشور و ضعیف کردن آن، و خشنود شدن دشمنان استعمارگر آن نیست. سالم و عاقل بنشینید و به جای این شعارها مشکل را حل کنید/کنیم!


من گفتم - اگر معتقد به جایگزینی حکومت هستید - در انتخابات آن ، حاصل قانون آن، حاصل نظارت آن، شرکت نکنید! این صادقانه است. و این شرکت نکردن را در حکم رفراندم بگذارید. اما ادعای شما کوچک‌تر از این ایده و در حد یک رفتار عصبی است و عملا شما توان و ایدۀ این جایگزینی را ندارید و مادامی که ایدۀ «بهبود» نداشته باشید، تکرار ادعای رفراندم خیانت در حق مردم است چون فرضا که مشروعیت حکومت تضعیف شد، شما که توان جایگزین کردن چیزی شبیه به انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی را ندارید و اصولا وفاق مردمی، فکر، ایدۀ مشابهی هم ندارید، طبیعتا قطبی که برای شما ساخته می‌شود و در دهان شما گذاشته می‌شود و در صورت تضعیف حکومت فعلی، دیگر قطب موجود و قدرت موجود جایگزین با حمایت غربی‌ها خواهد بود، چیزی جز زبالۀ طاغوتی مثل رضاپهلوی یا گروهک مجاهدین خلق نخواهد بود که نقشی جز تامین منافع آمریکا در ایران ندارند، باورتان نمی‌شود و این را تخیل تلقی می‌کنید ولی سیاست دنیا و تاریخ خود ایران ما به همین خنده‌داری است و این‌ها اتفاق افتاده و می‌افتد، و توقع شما بالاست چون جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی شما را در سطح توقعی بسیار بالا و کریمانه نگاه داشته است و فکر می‌کنید دیگر اقطاب قدرت سیاسی دنیا هم همینطورند، اما هم در ارتباطات سیاسی آمریکائی‌ها با "ایرانیان" در این روزها و هم در عراق امروز همین اتفاق‌ها در جریان است و سفله‌ترین و ضعیف‌ترین و ناچیزترین جریان با اشراف و هماهنگی باصطلاح نخبگان و روشنفکران رهبری و هدایت عراق را به دست می‌گیرد، و هر کس مخصوصا در خاورمیانه بخواهد ملک و حکومت و مردمش را آباد کند، چون اسرائیل مقدّم بر همۀ پیشرفت‌ها و قدرت‌هاست، هیچ حقی ندارد. هر کجا آمریکا هست همین است و الا شرکت شما در انتخابات موجب تقویت کشور و تمدن ما و حکومت مستقل حاکم بر آن است که موجب خوشحالی و نشانۀ بلوغ است... "